Zoals u weet –of niet- heeft het de regeringspartijen CDA/PvdA/CU samen met de VVD niet behaagd mij voor de 'Hoorzitting Uruzgan' op vrijdag 7 december uit te nodigen. De oppositiepartijen SP en Groen Links besloten daarop mij te vragen voor de ‘Aanvullende Hoorzitting Uruzgan’ een dag eerder op donderdag 6 december. Daarvoor heb ik een - zeer voorlopige- excessennota gemaakt. Het verduidelijkt waarom de Nederlandse militairen niet echt populair zijn in dit deel van Afghanistan. Na lezing begrijpt u ook meteen waarom ik niet welkom ben op vrijdag.

-Tussen 9 en 19 juli 2006 vielen bij een zuiveringsoperatie in de Baluchi-vallei, district Chora, zeker 31 burgerdoden volgens ooggetuigen geïnterviewd door de Verenigde Naties. Nederlandse militairen fungeerden als flankbeveiliging en doodden volgens Haagse defensiebronnen ‘vermoedelijk achttien’ mensen. Of het hier Talibanstrijders of burgers betrof, werd niet duidelijk door de zogenaamde ‘battle damage assessment’, het van veraf registreren van doden op een slagveld.

-Eind 2006 vonden de meeste gevechten plaats in de buurprovincie Kandahar, onder andere in september bij ‘Operatie Medussa’, en in december bij ‘Operatie Baaz Tsuka’. In maart 2007 deden Nederlanders in de provincie Halmand mee met ‘Operatie Achilles’. Bij deze operaties nam vooral de Nederlandse luchtmacht deel en bij al deze acties vielen volgens Afghaanse mensenrechtencommissies en lokale artsen tientallen zo niet honderden burgerslachtoffers.

-In juni 2007 stierven in het oostelijke district Khas Uruzgan 23 burgerdoden bij acties door buitenlandse militairen. De bron is de directeur Almer Khan van het ziekenhuis in Tarin Kowt. Nadere gegevens ontbreken.



-In de nacht van 16 op 17 juni 2007 stierven tussen de zeventig en tachtig burgers toen 155 mm granaten afgeschoten vanaf Kamp Holland hun dorp Qala-e-Ragh, district Chora, troffen. (zie foto’s) De beschieting werd uitgevoerd zonder waarschuwing vooraf en zonder observatie in het veld. Dat is een schending van het oorlogsrecht, stelt regionaal Isaf-commandant generaal Dan McNeill. Verder ontbrak een militaire noodzaak omdat de Nederlandse troepen zich op zo’n acht kilometer afstand bevonden, in de districtshoofdstad van Chora.

-Op 5 augustus 2007 werd een brommerbestuurder doodgeschoten in Deh Rawod door Nederlandse militairen toen hij niet reageerde op stoptekens. In juli werd in Tarin Kowt een autobestuurder om dezelfde reden gedood.

-In september kwamen het district Deh Rawod zeker honderd burgers om, is de schatting van vice-districtshoofd Hadji Mohad Naeem. Hij noemt de namen van twee dorpen, Lablan en Landyana, waar tien mensen op het leven kwamen door beschietingen uit Nederlandse gevechtshelikopters. Een Nederlands militair onderzoeksteam heeft vastgesteld dat op 25 september in Deh Rawod 65 mensen omkwamen door een bombardement aangevraagd door Nederlandse militairen.

Totaal schat ik het aantal burgerdoden waar Nederlandse troepen medeverantwoordelijk voor zijn op minimaal 300. De Taliban was in dezelfde periode in Uruzgan verantwoordelijk voor zelfmoordaanslagen en executies waarbij, naar mijn berekening, tussen de 50 tot 60 burgers omkwamen. Het bizarre feit doet zich dus voor dat de Nederlandse strijdkrachten minimaal vijf tot zes maal meer burgers doodt dan de opstandelingen van de Taliban. U begrijpt de boodschap: Het is onderhand geen vredes-, vecht- of opbouwmissie. Het is een moordmissie.

Als oorlogsverslaggever heb ik het vak van de toekomst gekozen. De Midden-Oostenconferentie in Annapolis (had er nog nooit van gehoord maar die stad ligt in de staat Maryland aan de oostkust) versterkt mijn overtuiging. De Amerikaanse president George W. Bush wil daar de komende dagen een aanzet geven tot een langdurig vredesakkoord tussen Israëliërs en Palestijnen. Ik geloof er niks van; niet in de vredeswens van Bush noch in de vrede tussen twee volkeren die elkaar liever vandaag dan morgen de zee indrijven.
Nee, beste lezers, de ‘vredesconferentie’ is de prelude voor een aanval op Iran.
En wat geeft bij mij de doorslag? Een bericht in de NRC van 19 november! Daarin staat dat Iran bereid is uranium buiten het land te laten verrijken. Een opmerkelijke stap voor een land dat zo gehecht is aan zijn soevereiniteit. De reden? Teheran weet van de aanvalsplannen op dat land, een serie zware bombardementen op zo’n zestien belangrijke nucleaire installaties. In een laatste poging probeert president Mahmoud Ahmadinejad de reden voor een aanval– het maken van een Sji'itische atoombom- te ontkrachten. Op zijn beurt wil de VS in Annapolis vlug nog wat vriendjes winnen en vijanden een dikke worst voorhouden. Waarna de count down begint.
Het spel doet me denken aan de tijd vlak voor de aanval op Irak in zowel 1991, toen was Saddam Hoessein ook bereid zich terug te trekken uit Koeweit. Als in 2003, toen Irak uiteindelijk alle lange afstandraketten vernietigde en de deuren van de wapencomplexen opengooide. Het mocht allemaal niet baten. Het aanvalsplan was al gefiatteerd.
Mijn advies betreffende de aankomende Oorlog in Iran:
Gooi uw auto tot de nok vol met brandstof.
Verzilver uw aandelen bij het eerst komend herstel op de beurs.
Sla voorraden in - denk aan water en batterijen!
Sluit de gordijnen.
Ga voor de buis zitten.

Ik zal naar u zwaaien.


PS. De foto nam ik in 1987. Twee oorlogvrijwilligers aan het Iraanse front in de buurt van de Iraakse stad Basra tijdens de Irak-Iranoorlog (1980-1988). Hoogst twijfelachtig of ze de strijd hebben overleefd. Twintig jaar later begint de ellende opnieuw. Fijne wereld voor de jeugd, niet waar.

De telefoon stond de laatste week niet stil. Of ik inzage had in mijn AIVD-dossier? Nee dus. Wat schiet ik er mee op. De saillante details zijn zwart gemaakt. En na lezing loop je de rest van de dag paranoïde rond. Daarbij heb ik meer twijfels over de werkwijze van die andere club, de Militaire Inlichten- en Veiligheids Dienst MIVD. Die loopt me in Afghanistan constant voor de voeten. Bij mijn laatste bezoek aan Tarin Kowt kreeg ik binnen tien minuten een telefoontje - uit Den Haag! Een medewerker van de afdeling propaganda: ‘Ja, Arnold we weten dat je er zit. Als we je kunnen helpen, aarzel niet om te bellen.’ Waarna het ‘Karskens-bashen’ weer begon. Medewerkers achtervolgden me ditmaal niet met een draaiende camera, zoals op de foto, maar ik word onderhand spuugzat van die kwalijke roddels en leugens die over mij verspreid worden. De Talibs rammelen aan de poort van Tarin Kowt en hun moed gaat niet verder dan het pesten van een verslaggever. Geen wonder dat we die oorlog daar verliezen!
Trouwens gisteren het NOS-journaal gezien? De slecht functionerende militairen van het Afghaanse Nationale leger, de ANA, kunnen niet schieten. Simpele kijkers denken: Mooi kritisch stuk. Maar pas op. De versluierde boodschap stuurt aan op een langer verblijf in Uruzgan. Want: Die Afghanen kunnen het zelf nog niet. Een spindoctor bedacht ‘de insteek’, de censor liet de reportage slim-slim passeren (dat de ANA niet kan schieten brengt de 'operationale veiligheid' van de Nederlanders blijkbaar niet in gevaar) en het NOS-journaal fungeerde als trouwe boodschappenjongen.
Nu mijn visie: De Afghanen van de ANA zijn niet gemotiveerd om te knokken. Want vechten kunnen Afghanen heel goed, weet ik uit eigen ervaring in 1982. Toen vochten ze tegen de Russen en hoefde je ze niet aan te sporen. Nu blijkbaar wel, althans die aan de regeringszijde. Waarom die houding anno 2007 bestaat, dát is een interessant journaalonderwerp.

Laatste nieuwtje. Begin december houdt de Tweede Kamer een hoorzitting over een eventuele verlenging van de Uruzgan-missie. Ik ben uitgenodigd om mijn visie te geven. De datum is niet willekeurig gekozen, 7 december, daar is een divisie naar genoemd. Die eenheid werd in 1946 naar toenmalig Nederlands-Indië gestuurd om, zoals in Uruzgan, vrede, veiligheid en opbouw te brengen. Een symbolische dag dus. Zelf was ik liever 5 december naar Den Haag gereisd: pakjesavond voor het kabinet. De zaak is namelijk al beklonken.

Nog één: Oud-Groene topman Hubert Smeets heeft een reactie gestuurd op het stuk ‘Nou, nou Hubert’. Volgens hem hebben de boys van de Volkskrant hun werk weer eens niet goed gedaan. Wat me bevestigt in mijn vermoeden dat de AIVD en MIVD broddelwerk afleveren omdat ze veel-te-vaak afgaan op de berichten in de slordige Nederlandse media. Journalisten bespioneren is dus niet alleen verwerpelijk maar ook erg dom!

Minister van Justitie Hirsch Ballin heeft een zeer Ernstige blunder gemaakt in de zaak Klaas-Carel Faber. Voor wie het niet weet: Oud-SS-er Faber is een van de laatste vier voortvluchtige Nederlandse oorlogsmisdadigers in Duitsland. Hij is medeschuldig aan tientallen moorden op verzetsmensen en gijzelaars. Na de oorlog werd de banketbakker uit Haarlem ter dood veroordeeld maar hij ontsnapte in 1952 naar Duitsland. Dit voorjaar leek het erop dat Faber voor altijd een vrij man zou zijn maar na wat spitwerk kwam ik, als voorzitter van de stichting Onderzoek Oorlogsmisdaden, er achter dat vervolging wel degelijk mogelijk is.
‘In dem hiesigen Verfahren gegen Klaas Fabe geht es um eine strafrechtliche Sache. Der deutsche Staat verlangt von den Angehörigen der Opfer keine Kosten, selbst bei erfolgloser Beschwerde’, laat Openbaar Aanklager dr. Lutz vanuit Beieren deze ochtend nogmaals weten.
Minister van Justitie Ernst Hirsch Ballin antwoordde echter op vragen van de Kamerleden Krista Van Velzen (SP), Fred Teeven (VVD) en Aleid Wolsfsen (PvdA) op 14 augustus: ‘Het is bijzonder te betreuren dat het niet mogelijk is gebleken om K.C. Faber verantwoordingen te laten afleggen voor zijn misdaden.’ Zijn ambtenaren hebben gewoon slecht werk afgeleverd.
Een familie heeft zich al via de stichting Onderzoek Oorlogsmisdaden partij gesteld bij de Staatsaanwalt. Ik ben op zoek naar meer nabestaanden van slachtoffers van Faber. Ze kunnen contact opnemen via de e-mail of postbus. Zie ook: www.onderzoekoorlogsmisdaden.nl

Vandaag heb ik Ellen van der Ploeg ontmoet. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werkte zij gedwongen in een Japans legerbordeel in toenmalig Nederlands-Indië. Te Brussel in het kantoor van de EU-afdeling van Amnesty International spraken we drie kwartier over de nasleep van haar ervaringen. De Japanse regering weigert een volmondig excuus. “Je kunt met Japanners niet normaal praten,” zegt ze verbitterd. Haar vaderland, Nederland, slaat niet uit kwaadheid met de vuist op tafel. “Ik neem mijn pet niet af voor de Nederlandse regering van toen, maar die van nu ook niet, hoor. Het gaat hun om de centen!”
Ellen is dik in de tachtig (84) maar ik was onder de indruk van haar strijdlust. “Ik ben nog steeds furieus.”
Als voorzitter van de stichting Onderzoek-Oorlogsmisdaden heb ik haar gepolst om komend jaar samen actie te voeren. We zullen op de Dam een inzameling houden van Japanse producten en dat storten in een afvalbak. Daarnaast roepen we op tot een boycot van Japanse producten. Alles om opnieuw aandacht te vragen voor deze grove oorlogsmisdaad waar duizenden vrouwen in Azië zwaar onder geleden hebben. De geschiedenisboeken in Japan zwijgen en verzwijgen nog steeds. En pas op: Wie het verleden niet ziet, is blind voor de toekomst.
Tijdstip voor de actie moeten we nog bepalen.
“Ik zal er zijn,” beloofde ze.

Heb je een leuke site of blog? En wil je daarvoor reclame maken? Ik wil best de link plaatsen. Voorwaarden zijn wel: niet commercieel, onafhankelijk, origineel, bijzonder en prikkelend.
Ik schrijf dit omdat ik een berichtje kreeg van Sonja Smeets. Ik ken haar verder niet maar zij heeft een eigen http://www.volkskrantblog.nl/blog/7105
Zij zet vraagtekens bij embedded VK-journalist Noël van Bemmel naar aanleiding van een artikel dat hij schreef over operatie ‘Spin Gahr’ in Uruzgan. ‘Van Bemmel heeft daarover een visioen gekregen. "Mogelijk gaan zij [=de Taliban] opnieuw proberen ‘vuur te trekken’ in de hoop dat ISAF burgerdoden maakt en nevenschade aanricht."’ Over deze paranormale gave zegt ze: “De vraag is natuurlijk hoe Van Bemmel, producer van de Uruzgan Goed Nieuws Show in de Volkskrant, op mysterieuze wijze heeft 'doorgekregen' waar de Taliban op "hoopt".
Kort gezegd: Wishful thinking in de mond gelegd door Defensie om de schuld van het doden van non-combattants bij voorbaat in de schoenen te schuiven van de vijand. Een oude pr-truc. Zulke leuke dingen wil ik u niet onthouden.
In mijn stukkie ‘Hooge Rode Hoed Journalistiek’ haal ik ook al even Van Bemmel aan. Hier komt 't: ‘En wat lezen we in de Volkskrant over de inwoners van het platgebombardeerde dorp Qala-e-Ragh?(tussen de 70 en 83 doden door Nederlandse beschietingen op 16 juni 2007) Dat ze niet boos zijn: ‘Als het nog een keer gebeurt, kunnen we het weer repareren.’
Vreemd, want ik heb de bewoners ook gesproken. Ze waren kwaad en verdrietig. Wie zou dat niet zijn? Schandalig om een massamoord zo te minimaliseren!
Dat het droevig is gesteld met de vaderlandse pers bewijst ook NRC Handelsblad. Medewerker Grunberg kondigt het offensief ‘Operatie Spin Gahr’ aan en verwijdert het van zijn blog op commando van Defensie. Geen woord van zelfkritiek in de krant: 'kunnen we dit wel maken?' In België zouden ze zeggen: Dergelijke journalisten buigen niet alleen. Ze kruipen als mollen de grond in.

De foto is genomen in Tarin Kowt een maand geleden. Het zijn treurige ontheemden uit Dehrawood. Ziet u niet in de doorsnee pers want foto-journalisten mogen niet embedded naar Uruzgan. Alleen foto's genomen door Defensie-fotografen kunnen kranten afnemen. En daarop staan vooral zwaaiende blije burgers. (kijk zoiets lees je alleen op deze site en die van http://jan_edward.blogspot.com/ -Elke dag nieuws over fotografie en fotojournalistiek-)

In de reeks prettige ontmoetingen graag aandacht voor Erik Hazelhoff Roelfzema, beter bekend als ‘Soldaat van Oranje’. Twee jaar geleden ontmoetten we elkaar. Ik gaf hem een boek van mij, want Erik is naast oorlogsheld ook oorlogsverslaggever geweest in de Fins-Russische oorlog (1939-1940). Toen ik in Afghanistan was, hoorde ik van zijn overlijden op 26 september. Ik betreur dat erg. Erik Hazelhoff Roelfzema was een fijn mens en erg moedig. Mijn goede collega, topfotograaf en documentairemaker, Gerard Wessel stuurde de foto die hij maakte van onze ontmoeting.
Links zit -nu Magriet- topverslaggever Bram de Graaf die hem destijds interviewde voor Nieuwe Revu. Weinig mensen weten het, maar het epos begon met een serie verhalen die Hazelhoff Roelfzema schreef voor Nieuwe Revu in de jaren zestig over zijn oorlogsjaren met de titel ‘Het hol van de ratelslang’. Later is dat uitgewerkt tot zijn bestseller en de film ‘Soldaat van Oranje’. In Revu gaf Erik daarom ook zijn ‘laatste’ interview, zei hij. “Dan is de cirkel mooi rond.” We dronken een biertje, kletsten over oorlog: “die onderscheidingen en reünies hoeven van mij niet”, journalistiek: “Mijn boekje over de Fins-Russische oorlog is als propaganda gebruikt door de Duitsers” en stuurloze prinsjes: “Ze zien me als een opa-vriend”. Goed gemutst gingen we uit elkaar. Net wat ik zei: een fijn mens en moedig. Zo zie ik ze graag.

Het zal voor velen geen leuk nieuws zijn, maar toch is het echt zo: Nederlanders die in Uruzgan zo graag de Dutch Approach tonen (helmpje af en zwaaien) zijn geen cent beter dan de Amerikanen of de Taliban-strijders. Die laatste twee krijgen vaak op hun kloten dat ze onschuldige burgers doden. Terecht, dat doen ze. Maar WIJ kunnen er ook wat van! Bijvoorbeeld in de nacht van 16 op 17 juni bij de Slag om Chora. Toen pompte een Pantserhouwitser 155mm-granaten op het dorp Qala-e-Ragh. Tussen de 70 en 83 burgers kwamen om het leven. Van baby tot bejaarde. En dat beschieten ging lukraak. Dus zonder observatie te velde om te kijken of er wel Talibanstellingen werden geraakt. Knallen maar! ‘Let Allah sort them out.’ Zelfs de regionale ISAF-commandant generaal Dan McNeill noemt deze indiscriminatory attack in strijd met het oorlogsrecht. De bevolking was van te voren niet gewaarschuwd en proportioneel was de bommenlast evenmin. Het druist allemaal in tegen de Geneefse Conventie, zeg maar de wetgeving in tijden van oorlog. Nederlandse moordpartijen, of die tijdens de Politionele Acties gebeurden of nu in Afghanistan worden het liefst zo snel mogelijk onder het tapijt geveegd. Ook dit bombardement in Chora. Maar wie zwijgt of niet de onderste steen boven wil zien, is in mijn ogen geen cent beter dan een bloeddorstige Talib.

Sorry mensen, ik was drie weken in Afghanistan. Ik kom thuis en ik weet even niet waar ik moet beginnen, er is zoveel nieuws waar ik een mening over heb. Daarom als eerste de zaak Azhar Sabah Jaloud (29).
Vandaag sprak advocate Liesbeth Zegveld in het politiek programma ‘Buitenhof’ dat ze de dood van Jaloud verder wil laten onderzoeken. Ik ben daar erg blij om. De vader sprak ik in 2004 in Irak. Hij vertelde hoe zijn zoon op 21 april dat jaar bij een Nederlandse mobiele wegversperring werd doodgeschoten. In het donker, op een plek waar nooit eerder een wegblokkade was geweest maar het wel wemelt van carjackers, wist zijn vriend en chauffeur even niet hoe te reageren waarop een Nederlandse militair zijn magazijn leegschoot. Eén simpel spijkerbed, u weet wel een plank met puntige ijzers, had de auto ook laten stoppen. Maar nee. Schiet maar! 28 kogels, een heel magazijn. Dat het Nederlandse contigent daar op verzoek van de Verenigde Naties was om vrede en veiligheid te brengen, zeg maar een soort politietaak had, ontging de man. In Nederland opent de politie toch ook niet het vuur als een bestuurder te laat stopt bij een alcoholcontrole? Critici op de aanklacht van advocate Zegveld bestempel ik dan ook als naïef en vooringenomen.
Morgen heb ik nieuws over ‘De slag bij Chora’. Militairen uitzenden mag dan prestigieus zijn voor een klein land als Nederland, soms overspelen we onze hand en schenden we het oorlogsrecht net zo goed als de Verenigde Staten, Rusland of Al Qaida.

De gouverneur van de ‘Nederlandse’ provincie Uruzgan Abdul Hakim Munib, hier op de foto met tulband en kekke bril, vertrekt vandaag. Hoogst merkwaardig vind ik dat. Minister van Buitenlandse Zaken Maxime Verhagen juichte in maart: ”Munib is nu de gouverneur en blijft het.” En diens collega minister van Ontwikkelingssamenwerking Bert Koenders echode in mei: “We hebben vertrouwen in gouverneur Munib.” Waarom is kabinet Balkenende dan niet boos op president Hamid Karzai die hun trouwe vriend wegstuurt? Of wist het tweetal, ondanks de fraaie woorden, dat Munib stal als de raven, zelden in Uruzgan verbleef en contacten onderhield met de vijand?
Zo mogen we niet denken van woordvoerder Buitenlandse Zaken Dirk Jan Vermeij. Hij zag Munib juist “in zijn rol groeien”. En néé, Nederland zit niet achter het ontslag, zoals bij het vertrek van Munibs voorganger Jan Mohammed Khan, verdacht van corruptie. Ditmaal, zo bezweert de officiële spreekbuis, heeft Nederland geen invloed uitgeoefend. “We gaan niet over bestuurlijke wisselingen. Dat is een zaak voor de Afghaanse overheid.”
Ik geloof er niets van. Dit voorjaar ontving ik een dik pak papier dat aantoonde dat Munib geld voor de opbouw van de provincie inpikte. En dat was ook bekend bij Balkenende & Co.
Weggebonjourd ben ik benieuwd of er Kamervragen komen over het corruptieverleden van onze zakenpartner. Nou, eerlijk gezegd, ben ik niet benieuwd. Ik weet het al: Nee dus! Waarom ook: het is toch maar belastingsgeld!

De nieuwe gouverneur heet Assadullah Hamdam. Hij komt uit de provincie Zabul, vlak bij Uruzgan. “Hamdam kent de stamverbanden en spreekt bovendien goed Engels. Dat zal de samenwerking zeker bevorderen,” zei woordvoerder Vermeij tegen Revu. Toen ik dat hoorde, kon ik een grijns niet onderdrukken.

Volgende week donderdag, 13 september, ben ik moderator bij een publieksdiscussieavond over Irak. De Nederlandse organisaties Amnesty International, Hivos en IKV Pax Christi hebben zes vooraanstaande Irakezen naar Nederland gehaald om hun standpunt te horen over de huidige situatie en de toekomst van het land tussen Eufraat en Tigres. Moet deze bakermat van de beschaving in drieën worden gesplitst? Kunnen de verschillende fracties bijdragen aan de vrede? En wat is de rol van de Verenigde Staten en Europa?
Ik mag deze interessante discussie leiden.
Irak gaat me zeer ter harte. Ik was er vaak en genoot altijd van de gastvrijheid van de mensen. Nu is Irak veruit het gewelddadigste land ter wereld. Nergens lopen buitenlanders groter gevaar. Dat zal ook mijn eerste vraag zijn: Hoe kan een volk, dat je zelfs met geen vinger aanraakte tijdens de zwaarste westerse bombardementen in 1991 en 2003, nu zo onbeschrijfelijk wreed zijn voor anderen? Maar ook voor zichzelf? Het dodental loopt in de tienduizenden, sommigen spreken van honderdduizenden. Nog even en Bagdad kan op de lijst van verwoeste steden zoals op de foto genomen in de Vlaamse stad Ieper. Het meisje is mijn jongste dochter Sarah.

Het publieksdebat ‘Kritische stemmen uit Irak –Iraakse deskundigen spreken over vrede en veiligheid in eigen land- vindt plaats op donderdag 13 september in Felix Meritis, Keizersgracht 324 in Amsterdam. Het begint om 18.30 uur en duurt tot 22.30 uur. Gratis entree. U bent van harte welkom!

Gisterenavond had ik een slecht moment, dat mag u best weten. Toen las ik op pagina 1 van NRC Handelsblad de kop ‘Politici zien vooruitgang in Afghanistan’. De Kamercommissie voor Defensie was vier dagen in Afghanistan geweest. Dus ga maar uit van 2 volle werkdagen. Die verliepen als volgt:
Ze landden op Kabul. Werden met vliegende vaart weggereden in een zwaar bewaakt konvooi. Spraken in ommuurde complexen met militairen, diplomaten en Afghaanse politici. Vlogen naar Kamp Holland in Tarin Kowt waar ze vervolgens de basis niet afmochten. De Heren Militairen konden niet één van de honderden hulpprojecten tonen. Het zou te gevaarlijk zijn.
Niet gehinderd door enige persoonlijke waarneming riep PvdA kamerlid Martijn van Dam in de NRC dat Nederland er toch ‘ontzettend belangrijk werk’ doet. De hele meute keek over de vestingwal naar de modderhuisjes in de verte en riep hem na: ‘Het gaat daar de goeie kant uit.’
Niks gezien en toch een mening. Het zegt alles over het niveau van onze volksvertegenwoordigers. En dat stemt me bedroefd.
Wilt u wel weten waarom ik ook blij ben. Omdat uit een enquête blijkt dat de helft van de Nederlandse bevolking zich niet met een kluitje in het riet sturen. Die laat zich niét omlullen met gratis vliegtochtjes, inlands eten, zoete verhalen en goedkope tapijtjes. Dat geeft hoop voor de toekomst.

Foto is genomen in Tarin Kowt. Jong meisje verzamelt afval voor de kachel. Vraag me af waarom de volksvertegenwoordiging dit niet zag. Hadden de militairen niks om te tonen? Was het echt zo gevaarlijk? Of was het niet nodig omdat het standpunt over de verlening van de Nederlandse aanwezigheid na augustus 2008 al vaststond voor vertrek?