De gouverneur van de ‘Nederlandse’ provincie Uruzgan Abdul Hakim Munib, hier op de foto met tulband en kekke bril, vertrekt vandaag. Hoogst merkwaardig vind ik dat. Minister van Buitenlandse Zaken Maxime Verhagen juichte in maart: ”Munib is nu de gouverneur en blijft het.” En diens collega minister van Ontwikkelingssamenwerking Bert Koenders echode in mei: “We hebben vertrouwen in gouverneur Munib.” Waarom is kabinet Balkenende dan niet boos op president Hamid Karzai die hun trouwe vriend wegstuurt? Of wist het tweetal, ondanks de fraaie woorden, dat Munib stal als de raven, zelden in Uruzgan verbleef en contacten onderhield met de vijand?
Zo mogen we niet denken van woordvoerder Buitenlandse Zaken Dirk Jan Vermeij. Hij zag Munib juist “in zijn rol groeien”. En néé, Nederland zit niet achter het ontslag, zoals bij het vertrek van Munibs voorganger Jan Mohammed Khan, verdacht van corruptie. Ditmaal, zo bezweert de officiële spreekbuis, heeft Nederland geen invloed uitgeoefend. “We gaan niet over bestuurlijke wisselingen. Dat is een zaak voor de Afghaanse overheid.”
Ik geloof er niets van. Dit voorjaar ontving ik een dik pak papier dat aantoonde dat Munib geld voor de opbouw van de provincie inpikte. En dat was ook bekend bij Balkenende & Co.
Weggebonjourd ben ik benieuwd of er Kamervragen komen over het corruptieverleden van onze zakenpartner. Nou, eerlijk gezegd, ben ik niet benieuwd. Ik weet het al: Nee dus! Waarom ook: het is toch maar belastingsgeld!

De nieuwe gouverneur heet Assadullah Hamdam. Hij komt uit de provincie Zabul, vlak bij Uruzgan. “Hamdam kent de stamverbanden en spreekt bovendien goed Engels. Dat zal de samenwerking zeker bevorderen,” zei woordvoerder Vermeij tegen Revu. Toen ik dat hoorde, kon ik een grijns niet onderdrukken.