Ter plaatse in Tarin Kowt is het mij allemaal ontgaan, die verscherpte censuur van de Nederlandse media in Uruzgan. En eenmaal thuis wil ik het nog steeds niet geloven maar onze ‘embeds’ liggen nu letterlijk aan de ketting. Op Kamp Holland mogen ze niet langer logeren in de luxe-container op de promenade van de missiestaf. Ze zijn verplaatst naar een verweg-container waar een hek om heen staat dat op slot kan. Uitsluitend in gezelschap van een voorlichter mogen ze van dit mediaparkje af. Ziet u het voor zich: Kwispel-kwispel, als de poort openzwaait. De roedel pershonden springt op van blijdschap.
Zaterdagmiddag op een overvolle Dam je broek laten zakken is minder vernederend!

Nu zou je denken dat de Nederlandse journalistiek en masse zou weglopen. Maar niks daarvan. Geen krant of omroep die protest aantekent. Geen vakbond of politieke partij die moord en brand schreeuwt. Nou ja, Jaap van Deurzen van RTL was kwaad omdat hij niks mocht uitzenden tijdens de Slag om Chora in juni dit jaar. Dat bewijst dat zijn journalistieke hart tenminste nog op de juiste plaats zit. De rest zwijgt, bang dat ze niet meer meemogen op de gratis ‘wartour’. Regimes in Noord-Korea, Birma en Wit-Rusland zijn vast stinkend jaloers op zoveel journalistiek pragmatisme.
Intussen verslechtert de situatie in Uruzgan. Hoe en wat kunt u lezen en zien in Nieuwe Revu van deze week en in vier afleveringen in de actualiteitenrubriek Eenvandaag. On-embedded en dus ongecensureerd. Zoals het hoort!

De foto toont het uitzicht dat ik genoot vanuit mijn slaapkamer. Dus geen Hesco-manden maar ouderwets schrijnwerk in de vensters met op de achtergrond de vallei van Tarin Kowt. Oorlog kan ook mooi zijn, niet waar.