Als oorlogsverslaggever heb ik het vak van de toekomst gekozen. De Midden-Oostenconferentie in Annapolis (had er nog nooit van gehoord maar die stad ligt in de staat Maryland aan de oostkust) versterkt mijn overtuiging. De Amerikaanse president George W. Bush wil daar de komende dagen een aanzet geven tot een langdurig vredesakkoord tussen Israëliërs en Palestijnen. Ik geloof er niks van; niet in de vredeswens van Bush noch in de vrede tussen twee volkeren die elkaar liever vandaag dan morgen de zee indrijven.
Nee, beste lezers, de ‘vredesconferentie’ is de prelude voor een aanval op Iran.
En wat geeft bij mij de doorslag? Een bericht in de NRC van 19 november! Daarin staat dat Iran bereid is uranium buiten het land te laten verrijken. Een opmerkelijke stap voor een land dat zo gehecht is aan zijn soevereiniteit. De reden? Teheran weet van de aanvalsplannen op dat land, een serie zware bombardementen op zo’n zestien belangrijke nucleaire installaties. In een laatste poging probeert president Mahmoud Ahmadinejad de reden voor een aanval– het maken van een Sji'itische atoombom- te ontkrachten. Op zijn beurt wil de VS in Annapolis vlug nog wat vriendjes winnen en vijanden een dikke worst voorhouden. Waarna de count down begint.
Het spel doet me denken aan de tijd vlak voor de aanval op Irak in zowel 1991, toen was Saddam Hoessein ook bereid zich terug te trekken uit Koeweit. Als in 2003, toen Irak uiteindelijk alle lange afstandraketten vernietigde en de deuren van de wapencomplexen opengooide. Het mocht allemaal niet baten. Het aanvalsplan was al gefiatteerd.
Mijn advies betreffende de aankomende Oorlog in Iran:
Gooi uw auto tot de nok vol met brandstof.
Verzilver uw aandelen bij het eerst komend herstel op de beurs.
Sla voorraden in - denk aan water en batterijen!
Sluit de gordijnen.
Ga voor de buis zitten.

Ik zal naar u zwaaien.


PS. De foto nam ik in 1987. Twee oorlogvrijwilligers aan het Iraanse front in de buurt van de Iraakse stad Basra tijdens de Irak-Iranoorlog (1980-1988). Hoogst twijfelachtig of ze de strijd hebben overleefd. Twintig jaar later begint de ellende opnieuw. Fijne wereld voor de jeugd, niet waar.