Wie mij eindelijk eens in levende lijve wil zien, nodig ik uit bij een van de drie lezingen die ik komende week geef, georganiseerd door het Studium Generale.
Mijn betoog wordt gevolgd door discussie. Wie vragen heeft kan die stellen.

Zondag 4 mei op de Universiteit van Utrecht in het Academiegebouw, Domplein 29. Aanvang direct na de herdenking om 20.00 uur.

Dinsdag 6 mei in Rotterdam op de Erasmus Universiteit, Burgemeester Oudlaan 50, Zaal B-2. Aanvang 15.30 uur.

Woensdag 7 mei in Delft voor de TU-Delft in het DOK, Vesteplein 100. Aanvang 20.15 uur.

Volgens mij is de entree gratis. (Anders zegt u maar dat u, als trouwe blogbezoeker, mij kent)
De lezing gaat vooral over de oorlog in Afghanistan en mijn link met de Tweede Wereldoorlog. De discussie over de oorlogsverslaggeving en het wel-en-wee van de ‘unembed’.

Komt Allen!

Haast u wel, want zoals u ziet staat er al een rij! De foto nam ik ergens in 2003 in Irak, al Muthanna. Blije kinderen die de maart/april invasie hebben overleefd.

Vandaag publiceert De Pers een open brief aan de Tweede Kamer van nabestaanden van slachtoffers van Klaas Carel Faber met het verzoek nu eens eindelijk druk & vaart te zetten achter deze onverkwikkelijke zaak. Als Nederlandse politieman gedetacheerd bij de Duitse SicherheitsPolizei, waaronder meer de Gestapo en de SichterheidsDienst deel van uit maakte, voerde Klaas Carel Faber in het laatste oorlogsjaar een ware terreur vanuit het roemruchte Scholtenshuis in de stad Groningen. Gevangenen werden met gummiknuppels mishandeld. Ook was hij betrokken bij de dood van zeker 22, sommige bronnen spreken van rond de 50, Nederlanders bij buitengerechtelijke executies. Daartoe behoren onder meer terechtstellingen in Kamp Westerbork en in de bossen van Norg.
Faber werd ter dood veroordeeld, wat werd omgezet in levenslang, en ontsnapte in 1952 naar Duitsland. Daar woont hij nog steeds als vrij man. Een schande, om het mild uit te drukken. Vandaar de oproep. Nu het nog zin heeft.
Lees verder De Pers

De foto nam ik vorig jaar juni in Ingolstadt waar de voortvluchtige crimineel woont. Klaas had net gebak gekocht (zijn vader was banketbakker en als NSB-er door Hannie Schaft doodgeschoten) toen ik hem samen met een Eenvandaagploeg verraste. Geen woord van spijt kwam over zijn lippen.

Sorry, maar ik was de laatste weken onderweg. Uruzgan was het einddoel. De verbindingen waren beroerd en ik was erg druk. Vandaar de radiostilte. Maar geen zorgen. Komende weken zal ik u via artikelen in De Pers op de hoogte brengen van mijn belevenissen en ontmoetingen aldaar: Oorlogsslachtoffers, moeilijkheden met de (weder)opbouw, Taliban-gevangenen (gisteren en maandag in de krant), papaverboeren, en de enorme verwoesting van de provincie (zie foto). Verder zal ik reageren op de vervolging van oud SS-er Boere en de ontwikkelingen in de zaak tegen die andere voortvluchtige oorlogsmisdadiger K-C Faber. Begin mei geef ik een vier mei herdenkingtoespraak op de Universiteit in Utrecht en de week erop in Rotterdam en Delft. Ook daarvan zal ik de details binnenkort geven. Ik leef dus nog, het is maar dat u het weet!

Gisteren schoof ik aan bij Pauw & Witteman. In dit prima praatprogramma lichtte ik al een deel van de sluier op over Uruzgan. Want veel wordt verzwegen. Neem dat maar van mij aan. En ik wil nogmaals herhalen dat ik uiteraard ook het verlies van de twee Nederlandse jongens betreur, de laatste in een reeks van 16. Maar ik betreur ook de dood van andere zonen van onschuldige burgers door Nederlands vuur. En daarvan ligt het aantal vele malen hoger.
Na zo’n optreden loopt mijn mailbox vol. De meeste berichten zijn positief. Maar ik krijg ook negatieve reacties. Het tegengeluid bied ik graag de ruimte. Deze twee mails heb ik voor u gekopieerd.

Hr. Karskens,

Heb me zeer gestoord aan uw opmerking dat : "de Nederlanders" de dag na de dood van Timo S een Afghaans dorp hebben gebombardeerd met honderden "onschuldige" Afghaanse "burger"doden als gevolg, daarmee kracht gevend aan uw argument om Gen.van Uhm van zijn verplichtingen als opperbevelhebber te ontslaan, U geeft duidelijk blijk van het feit dat u geen notie hebt van de professionaliteit van militairen in het algemeen.

Wij, (U en ik), Wij zijn "de Nederlanders".....Wij het Nederlands volk hebben ( middels onze democratisch gekozen volksvertegenwoordigers) deze militairen naar Afghanistan gestuurd.
Om op de wijze die u verkiest uit te halen naar deze door ons gestuurde mensen, is laag bij de grond.

Tot slot, het komt mij voor dat u consequent iedere dode Afghaan een onschuldige burger noemt, U kunt geen onderscheid maken tussen de gemiddelde Afghaanse man en een Taliban strijder, (alsof de Talibanstrijders een uniform zouden dragen)

Ik zou het op prijs stellen als u in ieder geval de schijn van onpartijdigheid wilde ophouden
(of anders gewoon bij de taliban als journalist in dient te gaan...)

Coen Verhelst

---

Geachte heer Karskens,

Ik vind dat u zich moet schamen om zo voor de Afghanen op te komen. Onze en ook mijn jongen doet daar nu zijn plicht. Natuurlijk is het vreselijk wat er met de bevolking gebeurt. En dan alleen diegene die er niets mee te maken hebben. Toen u berichtte over Irak had ik nog achting voor dat wat u verelde. Ik vind dat u nu een grens hebt overschreden. We maken de huizen van die arme Afghanen kapot. Natuurlijk omdat de taliban er zit. Ze verkleden zich als vrouwen zoals we hebben kunnen zien op TV.

We hebben een verkeerde strategie?
Word dan commandant van de strijdkrachten als u het zo goed weet
Nogmaal ik vind uw standpunt schandalig

HJJ Berg
Amersfoort

Interessante dag vandaag. Het gerechtshof in Arnhem behandelt de ‘beklagzaak’ waarin de Irakese vader Sabah Jaloud (zie foto) om de vervolging vraagt van een Nederlandse luitenant. Die schoot op 21 april 2004 zijn zoon Azhar Sabah Jaloud(29) dood bij een nachtelijk checkpoint in de zuid-Irakese provincie al Muthanna. Het Openbaar Ministerie besloot niet tot vervolging omdat deze luitenant de Rules of Engagement zou hebben gerespecteerd. Mijn onderzoek in 2004 (ik bezocht de vader, ik sprak met de onderzoeksrechter en ik bekeek het autopsierapport) gecombineerd met de opgedane kennis van advocate Liesbeth Zegveld uit het dossier, levert een heel ander beeld op. Zegveld: “De schutter beweert dat hij bewust handelde, zo zou hij gewacht hebben met schieten tot de auto voorbij was. Wat de vraag opwerpt of je dan kunt spreken van zelfverdediging. De luitenant zou 28 maal enkelschots hebben geschoten. Binnen zeven seconden. Dat lijkt me onmogelijk.”
De Jaloud-zaak kan verstrekkende gevolgen hebben omdat ook de honderden nabestaanden van burgerdoden in Uruzgan, deze stap kunnen nemen. Zegveld: ”Mocht het niet tot een strafzaak komen dan kunnen ze de militairen of de staat civiel aansprakelijk stellen.”
Lees verder in De Pers

In de reeks ‘ leuke ontmoetingen’ stel ik u dit maal voor aan Robert Vuijsje. Hij schreef zijn eerste roman ’Alleen maar nette mensen’. Gisterenavond werd zijn geesteskind gepresenteerd in de buurt van het Amsterdamse Leidseplein.
Robert ken ik al jaren als collega. Bij de Revu zat hij bijna tien jaar tegenover mij. Wanneer ik verhaalde over mijn verre reizen hing deze jonge auteur aan mijn lippen. Als ik aan gene zijde van de horizon aan het front lag, beantwoordde hij trouw mijn telefoon. Prima vent dus. Robert zag mij als zijn grote voorbeeld en ik heb hem menig idee aan de hand gedaan. Later hoefde dat niet meer want Robert ruikt een goed verhaal op afstand.
Enfin, het was een schitterende boekenpresentatie in vele opzichten. Allereerst was de drank gratis, verder waren de boeken gratis en waren er vele leuke mensen. Bijna allemaal journalisten, oké daar moet je van houden, maar dat doe ik. Fotograaf Guus Dubbelman was er ook en nam de foto van ons en enkele enthousiaste aanwezigen.

Daarbij had ik iets te vieren. Per 1 april stap ik over naar dagblad De Pers. Met een oplage van ruim een half miljoen dagelijkse exemplaren en een prima website krijg ik volop ruimte voor mijn verhalen uit Afghanistan en onderzoeken naar oorlogsmisdadigers. Gisteren heb ik mijn nieuwe collega´s een hand gegeven, het contract getekend met uitgever Cornelis van den Berg en plannen gesmeed met hoofdredacteur Ben Rogmans. ´Ik heb er erg veel zin in,´ herhaalde ik zeker tien keer. Want wie komt tegenover mij te zitten? … Ik laat u even raden…. Robert!

Triest maar waar: Nederland verliest op alle fronten in Uruzgan. Zo is het vertrouwen in een Nederlandse militaire overwinning de laatste maand sterk gedaald, meldt het ministerie van Defensie. Nog maar eenderde van de Nederlanders verwacht succes in de strijd tegen de Taliban, het laagste percentage ooit. Ook denkt minder dan eenderde dat er nog sprake is van een opbouwmissie.
De Task Force Uruzgan-militairen zien, op hun beurt, de waarheid niet graag onder ogen. Samen met politici eisen ze dat defensieminister Eimert van Middelkoop naar Uruzgan afreist. Hij moet duidelijkheid verschaffen over het schietincident, begin januari, waarbij twee Nederlandse militairen omkwamen. Het was 'eigen vuur’ volgens onderzoek, maar dat horen ze daar niet graag.
Het vertrouwen in de Nederlandse –embedded- media over Uruzgan lijkt niet veel beter. De Leidse studente politicologie Janet van Klink constateerde na lezing van 200 dagbladartikelen dat de norm voor vrije en onafhankelijke nieuwsvoorziening wordt geschonden. Er wordt vooral ‘een positief beeld van de Afghaanse werkelijkheid’ gegeven. (Zie blog van 13 februari)
Terwijl militairen eerlijk voor hun deceptie uitkomen, stopt de journalistiek haar hoofd in het zand. Embed-verhalen, die zijn gescreend op militaire én politieke zaken, mogen dit jaar wel meedoen met De Tegel, de belangrijkste persprijs van Nederland. Hans van Beers, voorzitter van De Tegel en in het dagelijkse leven directeur van het Conservatorium van Amsterdam, wil niet zelf aan de telefoon komen als ik hem opbel voor Revu. Hij sms’t:
“De door jouw genoemde categorie wordt op eigen merites beoordeeld. Dus uitgesloten noch bevorderd. Meer valt er niet over te melden.”
Dus geen veto op embed inzendingen noch op nominatie?
“Klopt. “Ik houd me als jury voorzitter aan de regels.”
Ondergraaft de embed-verslaggeving niet het vertrouwen in de Nederlandse journalistiek?
”Volgens mij gaat de journalistiek daar zelf over.”
Reactie van mijn kant: Nou, dan weten we het wel!

Een van mijn favoriete sites is ‘Uruzgan Weblog’, een verzameling informatie uit publieke bronnen over het wel en wee van de provincie. Heel uitgebreid en actueel. Ik kom er niet altijd fraai vanaf, maar dat drukt de pret niet. De Blog plaatst namelijk ook stukken die wel gunstig uitpakken. Zoals het opiniestuk uit NRC Handelsblad, pagina 7, van gisteren. Lees het en u ziet een academische bevestiging van mijn journalistieke overtuiging. Let vooral op de frase ‘...met embedded journalistiek de norm wordt geschonden dat de media in een liberale democratie autonoom, vrij en onafhankelijk moeten zijn…’ Midden in de roos door Janet van Klink, die ik verder in het geheel niet ken. Dus zoek geen verbanden die er niet zijn.
De reacties van tegenstanders heb ik ook overgenomen.



EMBEDDED JOURNALISTIEK IS NIET ONAFHANKELIJK

Uit vergelijking van 200 krantenartikelen blijkt dat embedded journalisten niet het complete beeld naar buiten brengen. Veel zaken blijven onopgemerkt, schrijft Janet van Klink.
Wat is eigenlijk het nut van embedded journalisten? Kunnen zij onafhankelijk berichten over de militairen bij wie zij zich bevinden en over hun acties?
'De bekendste niet-embedded journalist van Nederland, Arnold Karskens, toonde enkele maanden geleden het grote belang van onafhankelijke verslaggeving over de ISAF-missie in Afghanistan. Uit gesprekken met ooggetuigen en nabestaanden van slachtoffers heeft Karskens opgemaakt dat het Nederlandse leger tegen de Geneefse Conventies is ingegaan door de burgerbevolking niet voortijdig te waarschuwen over beschietingen met zwaar geschut en vanuit de lucht. Dit roept de vraag op of embedded journalisten, die dichter bij de militairen zitten – en die de meerderheid van de verslaggevers vormen – tot eenzelfde conclusie hadden kunnen komen.
Door de gevaarlijke situatie in Afghanistan is een zekere symbiose tussen leger en media ontstaan. Tijdens Task Force Uruzgan kunnen journalisten voor één à twee weken embedded gaan: zij lopen mee met de militairen. Zij krijgen hierdoor een unieke kijk in ‘de militaire keuken’, maar moeten voor publicatie hun werk wel laten screenen. Hoewel volgens de officiële regels van Defensie alleen teksten worden geschrapt die de troepen in gevaar kunnen brengen, kan dat invloed hebben op hun onafhankelijke informatievergaring en op het beeld dat de journalisten overbrengen.
In juni 2006 schreef embedded journalist Steven Derix in NRC Handelsblad: „Een week lang hebben we louter en alleen met Nederlandse militairen gepraat. De vraag is in hoeverre hun beeld overeenkomt met de Afghaanse werkelijkheid. ” Hij stelde daarmee eigenlijk de hamvraag naar de rol van de media in de berichtgeving over het conflict in Afghanistan: geven embedded en niet-embedded journalisten hetzelfde beeld van wat zich daar afspeelt?
Uit een door mij uitgevoerde inhoudsanalyse van meer dan 200 artikelen over ISAF tussen maart 2006 en mei 2007 in vijf landelijke dagbladen blijkt duidelijk van niet. De resultaten van de twee soorten van journalistieke verslaggeving verschillen aanzienlijk.
Een eerste verschil is het gebruik van bronnen. De meeste embedded artikelen hebben slechts één informant. Bovendien wordt in 90 procent van de verhalen ten minste één militaire bron gebruikt, zoals soldaten, bevelhebbers en vertegenwoordigers van de NAVO. Niet-embedded verslaggevers maken daarentegen van meer verschillende soorten informanten gebruik, naast militairen vooral ook vertegenwoordigers van (internationale) organisaties, de Afghaanse overheid en burgers.
Door dit elementaire verschil berichten embedded verslaggevers vaker over het dagelijks leven op de militaire bases en militaire acties (samen 60 procent), terwijl hun niet-embedded collega’s meer over politiek (35 procent) en geweld (26 procent) schrijven. Zij plaatsen eveneens verhalen in een bredere context.
Gesteld kan worden dat embedded journalisten focussen op de militaire kant van het conflict. Daarentegen staan de oorzaken en gevolgen centraal in niet-embedded artikelen. Beide soorten verslaggevers berichten wel over wederopbouw, maar niet over vluchtelingen en de economie.
Embedded journalisten wordt vaak verweten dat zij te positief over de ISAF-missie verslag doen. De artikelen, waarin voornamelijk het werk van de militairen wordt beschreven, blijken inderdaad significant positiever. De niet-embedded verslagen zijn veel negatiever of kritischer over de NAVO-operatie. Daarnaast zijn ze in hogere mate human interest georiënteerd en meer persoonlijk en emotioneel van toon. In veel gevallen wordt overduidelijk afschuw van gebeurtenissen, onderwerpen en problemen weergegeven.
Ten slotte ‘verpakken’ embedded journalisten hun verhalen anders dan de non-embeds. De eersten schrijven vooral over de gevaarlijke situaties waarin onze jongens terechtkomen en de heroïek van hun optreden. Niet-embedded verslaggevers citeren juist bronnen over de verantwoordelijkheid van ISAF en de Karzai-regering en over het geweld, corruptie en werkeloosheid waarvan dezen het slachtoffer zijn.
Uit het onderzoek komen niet alleen duidelijke verschillen in verslaggeving naar voren, maar blijkt ook dat met embedded journalistiek de norm wordt geschonden dat de media in een liberale democratie autonoom, vrij en onafhankelijk moeten zijn, en neutraal en objectief berichten.
Beide vormen van oorlogsjournalistiek hebben hun eigen uitgangspunten en vooroordelen in de verslaggeving over ISAF. Dat maakt het voor burgers moeilijk om politici en hun beleid te beoordelen. Lezers van embedded artikelen vormen zich een mening die vooral gebaseerd is op de militaire kant van het conflict. Niet-embedded journalisten confronteren hun lezers met de problemen die zich hier omheen afspelen.
Maar één ding is zeker: zonder onafhankelijke journalisten als Arnold Karskens zouden we slechts een zeer beperkt en vooral positief beeld van de Afghaanse werkelijkheid hebben gekregen.'
Janet van Klink is studente politicologie Universiteit Leiden.
(NRC/Handelsblad, 12 februari 2008)


Reacties:

Helaas is Arnold Karskens een verschrikkelijk slecht voorbeeld als je het over "autonoom, vrij en onafhankelijk, neutraal en objectief berichten" hebt. Deze man is erop uit om Nederlandse troepen zoveel mogelijk zwart te maken, niet om een gebalanceerd beeld te geven van de gebieden waar hij naar toe reist.
Geplaatst door: Bob | 12-feb-2008 om 19:40:27 Europe/Amsterdam

Best aardig om te lezen dit stuk, maar op de universiteit zouden ze bij mij een streep door de conclusie hebben gehaald.
Op basis van het hele stuk kan je de slotconclusie namelijk net zo goed omdraaien (en dus ook de titel maar even wijzigen): "Maar één ding is zeker: zonder embedded journalisten zouden we slechts een zeer beperkt en vooral negatief beeld van de Afghaanse werkelijkheid hebben gekregen."
Grootste probleem is dat je bij beide groepen niet kan controleren hoe groot de duim is waaruit hun verhaal al dan niet is gekomen.
Een probleem met journalistiek is volgens mij dat een stuk meer kranten/tijdschriften moet verkopen en ik heb nog wel eens mijn twijfels bij hoe gekleurd men stukken wil maken om dat voor elkaar te krijgen. Sensatie verkoopt tenslotte (bijna) altijd beter.
Naar mijn mening en ervaring is journalistiek gewoon niet, of hooguit zelden, onafhankelijk.
Tot slot nog even de opmerking dat ik het stuk nergens op de site van het NRC kan vinden. Ik kan dus niet vinden of het als column is bedoeld. Dat zou opzich veel verklaren, maar dan zou de schrijfster haar stijl er ook op aan moeten passen en zodat duidelijker is dat het een persoonlijke mening is, in plaats van een journalistiek stuk.
Geplaatst door: Gijs | 12-feb-2008 om 23:25:44 Europe/Amsterdam

@Gijs
Ik vind jouw uitspraak dat je niet kan controleren wat er al dan niet uit een duim gezuigen is nogal lomp. Het idee van journalistiek in het algemeen is dat verhalen altijd gebaseerd zijn op bronnen. Een verhaal kan daardoor altijd gecheckt worden, mocht je het niet geloven. Dat embedded journalisten daarvoor vaak te lui zijn is een ander verhaal.
Geplaatst door: bart | 13-feb-2008 om 15:45:36 Europe/Amsterdam

Er bestaat in den lande verwarring over de aanklacht tegen Nederlandse militairen in Uruzgan. Ik verduidelijk het deze week in een artikel in Revu en wil u het niet onthouden. Let op:
De eerste aanklacht: Advocaten N. Steijnen en M. Stelling uit Zeist, hebben aangifte gedaan tegen de Nederlandse militaire en politiek-ambtelijke top ‘wegens hun verantwoordelijkheid voor ernstige schendingen van het humanitair oorlogsrecht in Afghanistan’. Hun stelling luidt: Defensie zou de burgerbevolking onvoldoende beschermen, gevangenen zouden het risico lopen gemarteld te worden en Nederland zou buitengerechtelijke executies van Taliban-leiders toestaan. De klacht is door het Openbaar Ministerie niet ontvankelijk verklaard en de twee advocaten hebben beroep aangetekend.
De tweede aanklacht wordt ingediend door de Leidse hoogleraar en advocate Liesbeth Zegveld. Zij meldt zich bij het Openbaar Ministerie namens nabestaanden van slachtoffers van een bombardement vorig jaar op de dorpen Qala-e-Ragh (in juni met zo’n tachtig doden) en het dorp Kakrak (in september met zo’n 76 doden). Zegveld is niet van plan zich makkelijk aan de kant te laten zetten.“Ik ga naar andere bronnen kijken en die naast de feiten leggen zoals verteld door de cliënten. Ik zal ook informatie bij defensie opvragen. Ik zal kijken naar de structuren en bevoegdheden van ISAF en OEF en de relatie tussen beiden. We moeten ook eens kijken of het zinvol is individuele militairen op hun handelen aan te spreken of dat ook de staat als geheel aangesproken moet worden.” Haar zaak 'in eerste aanleg' is in voorbereiding.
Twee klachten tegen Nederlands militair optreden binnen een week is een zeldzaamheid. Nog opmerkelijker is dat de betrokken advocaten geen contact hebben. Liesbeth Zegveld wil “geen commentaar” geven op haar collega’s. Advocaat Steijnen zoekt ook geen samenwerking. “Wij willen oorlogsmisstanden in juridische termen vertalen en er periodiek op blijven hameren, tot het Internationaal Strafhof. De sleutel tot succes ligt wellicht bij de concrete zaken van Zegveld.”

De foto heb ik genomen van een boordschutter in een helikopter boven Uruzgan in 2006 en is niet door Defensie gezien. De man heeft overigens niets met een mogelijke aanklacht uitstaande.

In de reeks leuke ontmoetingen stel ik u voor aan Jeroen Pauw en Paul Witteman. Gisteren was ik te gast bij hun goed bekeken praatprogramma. Na afloop poseerden we samen voor deze artistieke foto.

P&W behoren tot de allerbeste interviewers van Nederland en bovendien zijn het aardige persoonlijkheden. Ik mocht aanschuiven om iets te vertellen over de rechtszaken die nabestaanden van omgekomen burgers in Uruzgan willen aanspannen tegen de verantwoordelijke militairen. Wat ik heb gezegd moet u maar terugzien op Uitzending Gemist. Het was niet aan dovenmansoren gericht. Thuis zat mijn mailbox vol reacties. En opmerkelijk: Zeer weinig negatieve. De burgers van Nederland raken steeds meer overtuigd van de heilloze missie in Afghanistan en de ellende die het aanricht daar -in Uruzgan- en hier -aan het thuisfront-.
Een paar reacties:
‘Wat ben ik blij dat eindelijk iemand zijn mond open trekt over de burgerslachtoffers die vallen bij de missie in Uruzgan,’schreef iemand werkzaam bij de KLM.
En ‘Chapeau! Uitstekende uitzending- berichtgeving Uruzgan.
Hulde aan Arnold Karskens: Moedige onderzoeksjournalist! Als wij als betalende burgers eerlijke berichtgeving krijgen, dat geeft hoop. Ga zo door.’, schreef iemand uit het Gooi.

Het was een geslaagde avond.

De Zilveren Camera 2007, Neerlands prijs voor de fotograaf die ‘de beste persfoto van het jaar heeft gemaakt’, gaat misschien naar een militair. Sjoerd Hilckmann is namelijk genomineerd in de serie ‘Buitenland Documentaire Fotografie'. Hij maakte ‘niet directe nieuwsfoto’s’ van ‘De Nederlandse Task Force Uruzgan aan het werk’. Welnu: Ik neem Sjoerd Hilckmann niet kwalijk dat hij heeft ingezonden, iedereen zoekt per slot van rekening erkenning. Maar ik ben er tegen wanneer-ie, als een van de 35 kanshebbers, volgende week tot winnaar wordt uitgeroepen. En wel hierom:
Hilckmann maakt deel uit van de afdeling Audiovisuele Dienst Defensie. Dat is geen journalistiek bedrijf. Zijn foto’s worden niet beoordeeld op informatieve waarde, maar op promotiewaarde. De nadruk ligt dus op de goede zaken die we doen in Zuid-Afghanistan. Zoals ‘militairen in gesprek met de bevolking’ en ‘Task Force Uruzgan aan het werk tijdens een patrouille’. Akelige oorlogsfragmenten maken geen deel uit van de serie. Ook al knipt hij een krachtige opname van een verwoest huis met daarvoor een bebloede burger of gewonde Nederlandse militair. Die foto mag hij niet verspreiden. Hij is namelijk propagandist, geen foto-journalist. En dat moeten ze weten bij de Zilveren Camera. ‘Geen probleem’, zegt echter Zilveren Camera-secretaris Werry Crone in Trouw van zaterdag 12 januari. ‘De kwaliteit is doorslaggevend. In Uruzgan loopt per saldo iedereen aan het handje van Defensie en in die zin pleegt ook iedereen propaganda.’(sic)
Crone zou beter moeten weten. Vrije persfotografen zijn niet welkom bij het Nederlandse leger in Uruzgan. Defensie houdt de beeldvorming liever in eigen beheer- lees Sjoerd Hilckmann. Met zijn nominatie accepteert de Zilveren Camera indirect censuur in de belangrijkste oorlog die Nederland sinds decennia voert. Het stempel ‘beste persfoto’ slaat zo nergens op. Een prestigieuze prijs verwatert. Stop daar dus mee Werry. Je maakt je hele beroepsgroep belachelijk.
Ten slotte mijn advies voor Sjoerd Hilckmann: Stuur je foto’s in voor de beste reclamefotografie 2007. Die prijs is je van harte gegund.

PS Bovenstaande gevechtsfoto ‘Lekker Knokken in Tarin Kowt’ is in 2007 in alle vrijheid genomen. Het kan dus wel Werry!

Dag lieve lezers,

Alle Beste Wensen voor 2008. Maak er iets moois van. Het leven duurt niet langer dan een flits. Dus spaar u niet. Gun u zelf het beste. Bewonder iedereen die u lief is. En wees niet ongerust. U zult er komen. Het feit dat u mijn blog bezoekt, betekent dat u uit het juiste hout bent gesneden.

Bisou

Laat ik beginnen met iets aardigs over Hans van Baalen, Tweede-Kamerlid van de VVD. Hij is aanspreekbaar, belt terug op verzoek en heeft een doortimmerde mening . Kortom een raspoliticus. Mijn laatste boek ‘AK-47’ nam hij persoonlijk in ontvangst. Zo zie ik dat graag in een volwassen democratie.
Dus toen Hans van Baalen lang aarzelde over liberale steun voor de voorzetting van de Uruzgan-missie tot eind 2010, dacht ik, ‘Goed zo, Hans. Want Nederland laat zich door de NAVO met een kluitje in het riet sturen.’
Maar Hans zakte langzaam maar zeker door zijn knieën. Zo sprak hij samen met een delegatie van de vaste commissies voor Buitenlandse Zaken en voor Defensie op maandag 10 december met NAVO- Boss Jaap de Hoop Scheffer. Die zei dat hij ‘nota’ heeft genomen van het voorgenomen vertrek. En dat de NAVO ‘verantwoordelijk is voor de opvolging van Nederland in Uruzgan na 2010.’ Maar voegde De Hoop Scheffer slim toe: ‘De NAVO bestaat uit 26 landen. Conform de geldende procedures zal de plaatsvervangend SACEUR (NAVO bevelhebber voor Europa) voor de periode na 2010 door middel van een ‘force generation conference’ de lidstaten verzoeken om hun bijdrage aan ISAF bekend te stellen.’
Nergens staat het woord GARANTIE. Toch stemde Hans van Baalen voor verlenging. Onbegrijpelijk.
Want nu mijn punt: Stel dat Uruzgan in 2010 er even beroerd voor staat als nu. Dat wil zeggen: een sterke Taliban, een zwak nationaal leger en geen NAVO-‘partner’ die ons wil vervangen. Dan kunnen we niet weg! Tenzij we een bloedbad op ons geweten willen hebben. Een soort Srebrenica 2; ieder persoon dat ooit met Nederlanders samenwerkte wordt omgebracht of moet de provincie ontvluchten. Dat mag niet gebeuren. Dus moeten we blijven. Met andere woorden: Met wat ongeluk zitten we ook na kerst 2010 met onze knieën vast in de Afghaanse modder. Dát had Hans als politicus en luitenant-kolonel moeten voorzien.

PS. De foto in zijn uniform van reserve luitenant-kolonel heb ik van zijn weblog geplukt.

PS 2 Het afrondende debat over Uruzgan terugkijkend, waarin Hans de tegenstanders van verlenging als Geert Wilders en Jan Marijnissen voor anti-held uitmaakte, denk ik dat Hans zijn fout ook wel inziet. De opmerking was een wanhoopsdaad. Hij is er ingeluisd. Of moet ik zeggen 'ingerommeld'.

Wonen in een Brussel heeft één nadeel. Je mist berichten uit Nederland. Zoals RTL Nieuws van donderdag 6 december.
De bewuste uitzending bevatte een item over de ‘alternatieve hoorzitting Uruzgan’. Ik kom sprekend in beeld als ik een vraag beantwoord van D66 voorman Alexander Pechtold over de effecten van de embedded-journalistiek. Als voorbeeld geef ik de verslaggeving van RTL-Nieuws over de slag bij Chora waarbij het dorp Qala-e-Ragh onder Nederlands vuur lag. 70 burgers kwamen om. RTL Nieuws was in Kamp Holland toen de pantserhouwitser bulderde. RTL was in Chora na afloop waarbij een getuige uit Qala-e-Ragh werd gesproken over het bombardement.
RTL deed niks met deze informatie! Mocht niet. Dit is, zo liet ik in de hoorzitting weten, een typerend voorbeeld hoe het Nederlandse volk en de politiek de waarheid wordt onthouden.
RTL-verslaggever Jos Heymans die het item over de hoorzitting samenstelde, oreerde verontwaardigd in zijn verslag: “Het is onjuiste informatie”. “We waren daar helemaal niet dus er kon ook niks verboden worden” en ”Karskens gaat in de fout.”

Beste Jos, voordat je zoiets roept, informeer je! Lees het artikel in de VPRO-gids nr. 43 van begin november door Heere Heeresma jr. Die interviewt jullie verslaggever Jaap van Deurzen die tijdens de ‘Slag om Chora’ wel degelijk in Uruzgan zat. Tijdens de slag zag hij hoe het pantserhouwitser vanaf Kamp Holland de verwoestende granaten uitspuugde; het doel moest hij verzwijgen. Hij zegt hoe hij een getuige sprak, en filmde; ‘ik mocht een interview niet uitzenden van het leger, dat vind ik censuur.’
Wil je het uit diens eigen mond horen? Kijk het na in het mediaprogramma ‘De Leugen Regeert’ van 5 oktober.

Dus Jos? Wat nou: ‘We waren daar helemaal niet dus er kon ook niks verboden worden.’ Waarom lieg je dat? Heb je je laten omkopen door Defensie? Was je misschien die dag ‘embedded’ in Den Haag aan het werk? Moest je deze onzin zeggen van je baas? Of was het gewoon een foutje waar je spijt van hebt?
Laat mij en jouw kijkers dat weten ajb.

En voor u lezer: Dat Jaap van Deurzen zich liet aftroeven door Defensie, vergeef ik hem. Hij stapte zelf naar voren. Ik verfoei echter verslaggevers die de feiten en de censuur ontkennen. Tegen beter weten in. Dan ga je dus écht de fout in. Dan besodemieter je de kijker. Dan spuug je op de slachtoffers. Mijn mening over de uitzending van RTLNieuws is alsvolgt: Vrijwillig censuur ondergaan is een journalistieke zonde, het vervolgens loochenen voor je publiek is een journalistieke doodzonde!
Ik eis een excuus.