Mijn voornemen de weblog te laten rusten als ik op pad ben, trek ik in. De reis is namelijk erg vertraagd en misschien maakt u zich wel zorgen: ‘ Leeft-ie nog wel?’
Waar ik zit, dat laat ik u raden. Leuk is de plek niet. Vandaar mijn sacherijnige kop. Zware regenval maakt elk transport onmogelijk. De straten zijn veranderd in een modderpoel. ’s Morgens ontbijt ik met twee gebakken eieren en ’s avonds krijg ik een homp gekookt vlees op mijn bord. That’s it. Uren zit ik te kniezen in een donkere en vooral saaie kamer. Ik mis het proces tegen de Liberiaan Charles Taylor voor het Internationaal Strafhof in Den Haag. Ik kom misschien zelfs te laat voor het genocide-congres in Noord-Irak. Word ik een keertje voor iets gevraagd, kan ik er niet bij zijn.
Wel heb ik, als er elektriciteit is, satelliet-tv. Tot diep in de nacht zap ik dan langs honderden kanalen met scharnierende vrouwenbenen en dreunende koranteksten. Tussen twee Italiaanse erotische kanalen zit BVN, wat staat voor het Beste van Vlaanderen en Nederland. Nu zie ik wat ik altijd mis. Veel soaps, zoals ONM (teenkrommend acteertalent); muziekprogramma’s (slecht playbackende zangeressen); racistische presentatoren die het hebben over de ‘zwarte’ VS-presidentskandidaat Barack Obama. (en nooit over de ‘ blanke’ Hillary Clinton.) En zielig-zielig lopen de Nederlandse militairen in Uruzgan dagen rond in hetzelfde ondergoed. Dus ik leef nog. Maar vraag niet hoe.