Irakese tolken die samenwerkten met Nederlandse militairen zijn bang voor vergelding. Ze willen geld om elders een huis te kopen of anders emigreren naar Nederland. Dat schrijf ik vandaag in De Pers.
Hussein Habeed Mohammed(47) tolkte 20 maanden voor de marechaussee. ‘Ik nam deel aan dark-operations, arrestaties van verdachten.’ In een hotelkamer in de provinciehoofdstad As Samawah vertelt de gezette Irakees dat zijn aandeel bij de strijd tegen het terrorisme en banditisme te weinig wordt gewaardeerd door de Nederlanders: ‘Toen ze vertrokken zeiden ze ‘dag’. Ze gaven ons een certificaat van goed gedrag. Ik kreeg een pen met Marechaussee erop gedrukt. Geen geweer om mijzelf en mijn familie te beschermen.’
Twee zijn inmiddels omgekomen. Oud-tolk Ali Jabar is in de ramadanmaand van 2006 gedood. Zijn collega Mohammed Mutlek al-Musawi (43) vertelt: ‘Hij reed in een auto. Ze haalden hem in en openden ze het vuur.’ In 2007 is advocaat Ala’a Hunoush vermoord, door een pistool met geluidsdemper. Hij was juridisch adviseur bij de rechtbank voor de Nederlandse militairen.
Lees hier het artikel.
De foto is een snapshot toen het nog koek en ei was tussen de tolken en de Nederlandse militairen.
Labels: Irak
De voorjaarszon schijnt mild en de mensen zijn blij met buitenlands bezoek in al Muthanna, waar ik nu bivakkeer. Zeker Nederlanders, want ons leger droeg tussen augustus 2003 en maart 2005 in deze Zuid-Irakese provincie voor orde en veiligheid. Ik weet er alles van.
Labels: Irak
Volgens Vlaams Belang-boegbeeld Filip DeWinter steekt zijn opponent Jean-Marie DeDecker ‘een mes in de rug van rechts-Vlaanderen’. Deze opvallende uitspraak –en meer- staat vandaag te lezen in de Pers.
Voordat ik beide kopstukken sprak, dacht ik dat ze het aardig konden vinden. Niet dus. Om een vergelijking van DeWinter te nemen: ‘Hij is het schoothondje die tegen de benen van de traditionele partijen pist. Ik de pitbull die in hun kuiten bijt.’
De harde woorden zijn te begrijpen. Het Vlaamse Belang dreigt zijn eerste grote verkiezingsnederlaag in tientallen jaren te leiden. Dertig procent van de stemmen vloeien af naar de partij van de oud-judokacoach die niet met het Vlaams Belang in één regering wil zitten.
Lees het hier: Vlaams Belang opent vuur op rechtse opponent
DeDecker interviewde ik in oktober vorig jaar. Wie dat wil teruglezen:
Ik ben een beetje Verdonk en een beetje Wilders
Op de foto zwarte band Jean-Marie die angstig uit het raam kijkt na de woorden van Filip.
Kapitein Marco Kroon ontvangt op 29 mei de hoogste Nederlandse militaire onderscheiding de Willems-Orde voor kordaat optreden in Uruzgan. Maar is dat wel terecht vraag ik me vandaag af in De Pers? Als pelotonscommandant nam hij deel aan een zuiveringsoperatie in juli 2006 waarbij burgers omkwamen en bestaat er onduidelijkheid over het lot van gevangenen. Lees het artikel op Vragen rond actie Uruzgan
De partijen SP en Groen Links willen direct duidelijkheid, anders geen lintje. De VVD beraamt zich. Zelf kun je het in mijn ogen niet maken om zo’n onderscheiding uit te reiken als er nog allemaal etische vragen hangen.
Op de foto staat een overlevende en komt uit het archief van de Afghaanse mensenrechtencommissie AIHRC.
Labels: Afghanistan defensie oorlogsmisdaden
Vrijdag zat ik in het mediaprogramma ‘De leugen regeert’. Ook ditmaal samen met RTL-collega Frits Wester. We vormen als mediaraad niet alleen een mooi setje maar voegen ook iets toe aan het programma.
De aflevering ging ditmaal over:
Bekijk de geslaagde uitzending hier hier
De foto van de foto's nam ik vorig november in Noord-Irak. U ziet het verband, hoop ik.
Labels: journalistiek
Het aantal buitenlandse troepen in Afghanistan stijgt snel naar de 100.000 militairen. Het aantal aanklachten wegens oorlogsmisdrijven stijgt navenant waarschuwen advocaten, schrijf ik vandaag in De Pers.
Bij de Navo-top in het Poolse Krakau vroeg de Amerikaanse Defensieminister Robert Gates gisteren om meer militaire steun van de Europese bondgenoten. Momenteel schommelt het aantal buitenlandse militairen in Afghanistan rond de 85.000, waarvan het leeuwendeel Amerikanen. Rond de presidentsverkiezingen in augustus, zo is de verwachting, zal het aantal gestegen zijn tot 100.000 manschappen. Een intensivering van de oorlog in Afghanistan zet de waarborg van het oorlogsrecht steeds verder onder druk, waarschuwt advocaat Meindert Stelling uit Zeist.
De Amsterdamse advocate Liesbeth Zegveld voorspelt ook meer rechtszaken: ‘Meer militairen leidt tot meer vechten, dus noodzakelijkerwijs tot meer fouten, dus tot meer mogelijke claims.’
Met Ministerie van Defensie ziet procedures met vertrouwen tegemoet, laat de afdeling voorlichting weten. ‘Alle handelingen waarbij geweld is gebruikt, worden door het Openbaar Ministerie getoetst. De toenemende mate dat onze tegenstanders de humanitaire regels schenden door zelfmoordaanslagen en bermbommen baart ons wel zeer ernstige zorgen.’
Het artikel kunt u hier lezen Aantal klachten tegen westerse troepen zal stijgen
Labels: Afghanistan defensie
De Militaire Inlichtingen en Veiligheidsdienst MIVD ondervraagt op verzoek van de Servische autoriteiten Nederlandse huurlingen. Alleen weet de verantwoordelijk instantie, het Landelijk Parket, van niets. Dit opmerkelijk nieuws schrijf ik vandaag in De Pers.
Het is namelijk heel vreemd als sectie stiekem de neus in het werk van het openbaar ministerie steekt. Nee, sterker, de betreffende 007’s zich uitgeven als politieagenten. Hetgeen weer strafbaar schijnt te zijn. Ben benieuwd of het Kamervragen oplevert. Want als dit is toegestaan, dan vertrouwt niemand de politie langer.
Lees het spannende verhaal Militaire inlichtingendienst zit huurlingen op de hielen
Labels: huurlingen MIVD
De regering van nationale eenheid, waarin oppositieleider Morgan Tsvangiari als premier de macht deelt met zittend president Robert Morgan, stelt direct na aantreden, aanstaande woensdag, ´een landcommissie´ in.
Dat schrijf ik vandaag in De Pers.
Ik probeerde Tsvangirai al weken aan de telefoon over deze zaak wat uitspraken te ontlokken maar dat lukte niet erg. Hij wilde zijn onderhandelingen met Robert Mugabe niet ondermijnen. ‘Ik geef nu geen interviews,’ riep hij bij elke poging. Maar ik kreeg zijn privésecretaris aan de lijn. ´De landcommissie is een topprioriteit,’ liet die weten. ‘Alle partijen, ook de commerciële boeren zullen daarin plaats kunnen nemen.’ De commissie moet nagaan in hoeverre de onteigeningen van landbouwgronden van vooral blanken legitiem en gewenst zijn. De helft van de 12 miljoen inwoners lijdt honger door onbezonnen landbezettingen in wat ooit de graanschuur van Afrika was.
Goed nieuws dus. Ook voor de circa 63 Nederlandse boeren.
Lees het hele verhaal Blanke boer hoopt weer op boerderij
Op de foto staat Derek Duffy van de Sweetwater Gardens, even ten noorden van Harare. Hij is zoals zoveel boeren verwikkeld in langslepende rechtzalen. ‘Het is een slopend bestaan. Je weet nooit of je morgen nog in je huis kunt slapen. Mugabe haat blanken. Het is niet alleen racisme maar ook staatsgesponsorde diefstal.’
Duffy ziet de laatste maanden een verhoging van de druk. 'Ze willen nog snel hun slag staan.' Of de oppositiepartij verandering brengt weet hij niet. We hopen het.’
Soms zie ik dingen die er niet zijn. Zoals mensen die me aardig vinden als ik me eenzaam voel, lekker gebak als ik honger heb en fris helder water als ik vreselijk dorst heb.
Ik dacht dat ik daar uniek in was. Maar dat blijkt niet zo. Ook andere mensen zien spoken. Zo kwam ik deze week op internet al ego-surfend op een website van de Socialistische Partij. En daar stond ik genoemd bij een ‘Afghanistan-tour in Utrecht’ dat plaatsvond om 1 juli 2008.
Het begon zo: ‘Dinsdag 1 juli brachten Krista van Velzen en Farshad Bashir ter gelegenheid van de Afghanistan-tour een bezoekje aan Utrecht. Samen met verslaggever Arnold Karskens, die voor Zembla een tijd optrok met Afghaanse militairen, vertelden de Kamerleden over de oorlog in Afghanistan en alle andere problemen die daar speelden.’
Er werd een onderbelichte foto bijgeplaatst waar ik de man rechts zou moeten zijn.
Over mij staat: ‘Op een groot scherm vertelde Karskens over de steeds slechter wordende situatie in Afghanistan. Bovendien wordt de opbouw van het land steeds meer bemoeilijkt door de Taliban: konvooien richting onder andere Tarin Kowt zijn steeds vaker doelwit. De bevolking is terughoudend met het aanwijzen van Talibanstrijders als bijvoorbeeld een Nederlandse militair hierom vraagt. Tussen deze militairen en de Taliban wordt door hen namelijk geen onderscheid meer gemaakt.’
Alleraardigst. En ik zou zoiets gezegd-kunnen-hebben al ontgaat mij de laatste zin. Alleen –en nu komt het- ik was niet de 1e juli 2008 in Utrecht! Om de schijn van onpartijdigheid op te houden bezoek ik als deelnemer zo goed al nooit bijeenkomsten belegd door een politieke partij. Niet om lastig te zijn maar ik vind dat journalisten daar verre van moeten blijven.
Nou is het allemaal niet erg dat mensen dat denken dat ik wel bijeenkomsten van de SP bezoek. Daar lig niet wakker van. Ware het dat een persoon, die rechts op de foto, zich voor mij uitgeeft! Dus een dubbelganger is. Een type dat goede sier maakt bij de vrouwtjes terwijl ik thuis sta te koken en mijn kinderen naar bed breng. Want mijn vak trekt schoone meiden aan als een pot honing een zwerm bijen, laat ik u dat vertellen.
Natuurlijk zou het kunnen zijn dat de schrijver van het stukje een naam heeft verwisseld. Of gewoon spoken heeft gezien. Maar neem het zekere voor het onzekere. Pas op voor deze copycat!
Als u meer weet, laat me het weten.
De dood van 21 politieagenten in Uruzgan bij een zelfmoordaanslag, afgelopen maandag, bewijst dat de Afghaanse provincie Uruzgan helemaal niet veilig is, schrijf ik vandaag in De Pers. Commandant der Strijdkrachten Peter Van Uhm riep afgelopen december op een briefing triomfantelijk dat de significante uitbreiding van de invloedsfeer van de Internationale Veiligheids- en assistentiemacht ISAF zorgde voor ‘een verzwakt leiderschap bij de Taliban’.
Naar aanleiding van de aanslag belde ik even naar Tarin Kowt. En toen kwam het andere verhaal boven.
‘Deze week doodde de Taliban ook een regeringsfunctionaris met drie familieleden,’ meldde telefonisch een inwoner, werkzaam bij een lokale ontwikkelingsbureau. De belangrijkste militaire basis, Kamp Holland, ligt op nog geen twee kilometer verwijderd van de aanslag en was in de maand januari zelf driemaal het doelwit voor vijandige 107mm-raketten. Niemand kwam om bij de beschieting maar het toont aan dat de provinciehoofdstad tegenwoordig binnen de actieradius van het zware geschut van de islamitische rebellen ligt. Het bereik van deze eenvoudig van een onderstel af te schieten 107mm-raket bedraagt zo’n tien kilometer.
Lees verder Uruzgan kraakt onder geweld
PS Wat me opviel was dat het voorgenomen vertrek van de circa 1300 Nederlandse militairen uit Uruzgan, eind juli 2010, bij de inwoners van de provinciehoofdstad niet is doorgedrongen. ‘Als er andere legers ze vervangen is hun vertrek niet erg,’ meldt de apotheker. Hij kijkt gemengd naar hun aanwezigheid. ‘Nederlanders zijn niet agressief in hun optreden. Dat is aan een kant prettig, maar het nadeel is dat de Taliban daarom niet bang voor ze zijn.’
Foto is een detailopname van een vorige zelfmoordaanslag, een in januari 2006. Ook bij een politiepost waarbij zo’n acht mensen omkwamen als ik me goed herinner.
De rechtzaak tegen de Nederlandse oud-SS-er Heinrich Boere vindt mogelijk wél doorgang. Een bezwaarschrift van de Duitse aanklager Ulrich Maass is geaccepteerd door het Landesgericht in Aken, dat eerder op 7 januari het proces afblies. Zo schrijf ik vandaag in De Pers. De beslissing of het proces doorgang vindt, is nu doorgeschoven naar een hogere instantie, het Oberlandesgericht in Keulen.
U kent het verhaal intussen. Ik schrijf regelmatig over (oud-) SS’ers uit Nederland die vrij en blij in onze fijne Europese Unie mogen wonen. Ik merk aan de reacties dat u matig bent geïnteresseerd, maar daar trek ik me niets van aan. ‘Wie het ouwe niet eert, is het nieuwe niet weert,’ is mijn slogan als het gaat om het de vervolging van oorlogsmisdadigers.
Ik sluit me dan ook helemaal aan bij de uitspraak van directeur Efraim Zuroff van het Simon Wiesenthal Centrum in Jeruzalem dit weekeind in NRC Handelsblad. ‘Het verstrijken van de tijd doet de schuld van een moordenaar niet verdwijnen. Het feit dat iemand toevallig oud is geworden verdient geen beloning.’
Heinich Boere zou op 4 maart terechtstaan voor de moord op drie Nederlanders tijdens de Tweede wereldoorlog. Als lid van het SS-moordcommando Feldmeijer, die anti-Duitse Nederlanders liquideerde, werd hij bij verstek ter dood veroordeeld, wat is omgezet in levenslang. Boere vluchtte naar Duitsland waar hij sindsdien net over de grens in Eschweiler als vrij man woont. Duitsland weigerde tot nu toe uitlevering omdat Boere door de Nazi-wet Erlass des Führers uit 1943 de Duitse nationaliteit bezit. Een poging Boere te vervolgen in Duitsland leed jarenlang schipbreuk. Nu zou door een slechte gezondheid de inmiddels 87-jarige Boere niet in staat zijn het proces te volgen. Officier van Justitie belast met de vervolging van oorlogsmisdaden Ulrich Maass wil laten bekijken of het geen tijdelijke gezondheidsinzinking betreft en Boere over enkele maanden alsnog voor het gerecht kan verschijnen. Dat verzoek is nu gehonoreerd.
Zoon van een van de slachtoffers van Boere, Teun de Groot in Heiloo, tevens mede-aanklager, die mij over de zaak belde, reageert verheugd. ‘Het proces is niet afgeblazen.’
Op de foto Teun de Groot die bij hem thuis die de portefeuille toont waardoor de kogel ging die Boere afvuurde op zijn vader op 3 september 1944.
Vandaag besteedde het tv-programma Goedemorgen Nederland aandacht aan het bloedbad in de Medak-enclave. (zie de blog hiervoor) Daarvoor had ik een gesprek in Hilversum aan de ontbijttafel met Mirella van Markus. Vooral werd ingezoemd op het feit dat de Nederlandse betrokkenheid bij de Medak-operatie voor de derde maal wordt onderzocht. Terwijl het Landelijk Parket gemakshalve voorbijgaat aan de honderden asielzoekers met een fout oorlogsverleden (de zogenaamde 1F-gevallen). U kunt het hier Goedemorgen terugzien.
Het Landelijk Parket onderzoekt opnieuw de betrokkenheid van Nederlanders bij de moord en mishandeling van Serviërs in 1993, schrijf ik vandaag in De Pers.
Ik kreeg een tip en begon rond te bellen. Dat is niet zo moeilijk want de meesten vrijwilligers uit de Joegoslavische oorlog (1991-1995) ken ik.
De Brabander Joost van D. is door de Nationale Recherche opgeroepen voor een gesprek. Hij vocht als vrijwilliger bij het Kroatische leger. ‘Een rechercheur zei dat er grote druk is van buitenaf om het onderzoek op te pakken. Servië zeurt al jaren om onze uitlevering.’ Hij ontkent elke betrokkenheid bij het bloedbad in de Servische Medak-enclave in september 1993.
‘Ik vertrok uit Kroatië op 18 september 1992 een jaar eerder.’ Zijn alibi is keihard. ‘Tijdens de operatie zat ik in het Huis van Bewaring in Den Bosch wegens verboden wapenbezit.’
Ik acht de kans op vervolging erg klein. Ik heb toentertijd de zaak Medak uitputtend gevolgd. Ook officier van justitie militaire zaken mr. Arnout Besier in Arnhem onderzocht als leider van het Nationaal Opsporingsteam Joegoslavische Oorlogsmisdadigers, al in 2001 eerder de zaak Medak. Toen bleek er 'onvoldoende grondslag' te zijn voor vervolging.
Mocht het niet tot vervolging komen is dit de zoveelste tegenslag voor het Openbaar Ministerie bij het vervolgen van oorlogsmisdadigers. Ondanks beloften van justitieminister Hirsch Ballin, namelijk het rechercheren naar plegers van genocide en oorlogsmisdadigers te intensifiëren. zijn sinds augustus 2006 geen arrestaties meer verricht.
Lees het artikel Nederlandse ‘huurlingen’ verhoord
De foto nam ik in januari 1992 aan het Kroatische front. De derde man van links is Johan Tilder die in 1994 in Servische gevangenschap overleed.
Ik ben terug uit Gaza! Het was een leerzame reis, hoewel ik weinig van de oorlog en meer van de effecten heb gezien. Ook leuk op zijn tijd!
Vandaag schets ik in De Pers zes korte portretten van Gazanezen die ik onderweg ben tegengekomen. U kunt ze hier lezen. Business as usual
Zelf genoot ik van mijn ontmoeting met Yassir Mhassen, een vredesapostel die ik ontmoette. (U ziet hem samen met mij op de foto.) Yassir verzamelt, zo vertelde hij mij, al twee jaar handtekeningen in een poging de Palestijnen te verenigen. Hij had al 100.000 ondertekenaars en zou doorgaan zolang mensen naar hem bleven luisteren. Concreet succes heeft zijn actie nog niet opgeleverd, erkent hij. De 4,5 miljoen Palestijnen in Gaza en op de West-Bank zijn nog altijd onderling zwaar verdeeld. Bewegingen als Hamas, Fatah, Jihad Islamiya, Alwia en de Abu Ali Brigade -noem maar op- staan elkaar om de haverklap naar het leven. Yassir: ‘Het probleem zit ‘m niet in de politiek. Het probleem zit ‘m in het hart.’
Nu is het altijd de vraag hoe serieus je een zonderling gehuld in witte jurk en Palestijnse vlag in het centrum van Gaza-stad moet nemen. Mijn vertaler Mohammed bestempelde hem als een ‘gek’. En Hamas-militanten joegen hem weg omdat hij verkeersoverlast gaf. (mijn bezoek veroorzaakte direct een file van nieuwsgierige automobilisten) Maar ik hou wel van dit soort karakters. Komt er niks van hun ideeën dan bieden ze de voorbijganger toch altijd een moment van bezinning. En dat kan het Midden-Oosten wel gebruiken.
De zandheuvels waar ik in mijn vorige blog over schreef zijn die van Gaza. Ik ben een weekje op bezoek bij de Palestijnen die net een 22-dagen durende oorlog met buurland Israël achter de rug hebben. En boy-oh-boy wat een bende. Hele woonblokken zijn weggevaagd alsof er een orkaan heeft gewoed. Daarnaast natuurlijk veel menselijk drama.
Zelf was ik er onder de indruk over wat zich op woensdag 7 januari afspeelde in de wijk Jabal al Kashif, aan de rand van Gaza-stad. 74 bewoners van een flatgebouw werden door Israëlische militairen gesommeerd naar buiten te komen. Bewoner Hussam Abed Raboh (28) gekleed in een grijze trui, vertelde mij: ‘Ze riepen: kom eruit. Het was even na het middaguur en we liepen zwaaiend met witte vlagen naar buiten. Daar moesten we wachten terwijl Israëlische militairen chips aten. Plots stapte een militair met pijpenkrullen uit een tank en begon te schieten.’ Hij toonde hoe die zijn geweer richtte, kijkend door een vizier ‘als een ‘sniper’. De eerste dode was zijn nichtje Amal Abed Raboh, (2). Toen richtte de militair zijn geweer op het 7-jarige nichtje Soad Abed Raboh. ‘Die kreeg twaalf kogels in haar lichaam,’ volgens Hussam die zei alles met eigen ogen te hebben gezien.
Ik kan veel meer vertellen maar lees mijn artikel in De Pers.
Geen rechtbank in Palestina kan de Israëliërs aanklagen
Op de foto staat Khaled Abed Raboh (30) vader van de twee omgekomen meisjes voor wat ooit zijn flatgebouw was. Hij toont een foto van de gewonde dochter Samir. Zwaar gewond is ze vorige week overgebracht naar ziekenhuis in het Belgische Brussel. ‘Ik hoorde dat ze verlamd is.’
Ik ben onderweg maar ik ving tussen de zandheuvels het volgende bericht op.
Onze minister van Defensie Eimert van Middelkoop (Berkel en Rodenrijs, 1949) ligt onder vuur. Tegen De Telegraaf en het Nederlands Dagblad zou onze ‘excellentie’ iets hebben gezegd in de trant van ‘We gaan eind december 2010 weg uit Uruzgan, ook al belt die Obama uit Washington me tien keer ’s nachts uit bed!’
In het parlement ontkende hij dat vervolgens glashard. Terwijl Eimert de citaten voor publicatie had goedgekeurd. Nu dreigt de bijl gezet te worden in zijn toch al dunne onderbenen. Oppositie, kranten, vakbonden, allemaal hebben ze de pik op hem.
Op deze afstand zie ik een ranzig complot waar het CDA (lees: JP) achter zit. Want Balkenende wil Eimert lozen. Om de CU’er in te ruilen voor een slaafje dat wel instemt met verlenging. Eimert kan namelijk niet meer voor langer verblijf in Afghanistan pleiten. Eimert is waardeloos geworden in de ogen van JP. Weg ermee! En een nachtelijke telefonade vanuit het Torentje volgde. Met bekend gevolg.
Ik heb een zwak voor de roekeloze Eimert. Zo sprak ik hem een keer aan in de kroeg. Hij begon te mompelen over het erge verlies van CDS Van Uhm, u weet wel die zijn zoon verloor. En dat hij het niet leuk vond dat ik diens capaciteiten in twijfel trok.
Toen ik daarop zei ik dat ik iemand ken in Uruzgan die 22 familieleden heeft verloren door een Nederlands bombardement. En dat hij daar als minister ook wel eens aan mag denken, zag ik dat-ie het daar moeilijk mee. Want hij weet heel goed dat Nederland als ‘lead nation’ in juni 2007 bij de slag om Chora heel fout bezig is geweest. Ik zag zijn ogen waterig worden. Op tijd kon hij de volgende woorden inslikken: ‘Je hebt gelijk. Maar ik kan het nu nog niet zeggen.’
Dus hierbij mijn oproep: ‘Eimert moet blijven!’
Komt de waarheid toch nog een keer bovendrijven.
Ik neem me iets voor. Ik zeg dit hele jaar niks meer over de embed-verslaggeving in Uruzgan. Telkens roepen hoe gevaarlijk deze vrijwillige censuur is, komt me onderhand de strot uit. Mijn waarschuwing vindt daarbij toch nauwelijks steun. Zelf de professoren die journalisten moeten opleiden, gaan inmiddels akkoord met de persbreidel (luister maar zodirect). Een academische tegenstander van de embed-pleister op de mond of een kritische columnist (op HJ Hofland na) heb ik nog niet gehoord. Om over de cabaretiers maar te zwijgen
Nou kan ik ouderwets boos worden en wijzen naar de tallozen die op deze wereld vanwege hun gevecht voor mediavrijheid zijn gedood, gemarteld of gevangen zitten. En dat de slappe Nederlandse houding een klap is in hun gezicht, maar dat doe ik niet. Ik gooi de handdoek in de ring. Althans voor 2009.
Hoe ik op het idee kwam? Wel, na de zoveelste discussie. Ditmaal voor BNRadio’s Mediazaken. Daar was ik in gesprek met Henri Beunders van de Erasmus Universiteit en George Marlet van Trouw. Beide mannen zijn ontzettend aardig en gezellig maar snappen iets niet. Namelijk dat je zuiver moet blijven in je stiel. Ik kreeg ze deze essentie niet aan het verstand gebracht. Dus toen ik de studio uitliep, dacht ik: ‘Arnold, beste jongen, een profeet wordt nooit geloofd in zijn eigen land. Stop voorlopig je bekeerdrift.’
Dus bij deze.
Wie mij de laatste maal het 'E'-woord wil horen zeggen: Hierbij de stream: Mediazaken
PS Ik maak één uitzondering. Het programma ‘De leugen regeert..’. Al jaren zeur ik de redactie aan de kop aandacht te besteden aan de grootste mediaverlakkerij in Nederland sinds de Tweede Wereldoorlog. Ik wil ze geen makkelijke reden geven om te roepen: ‘wij willen wel, maar jij niet……’
De foto is genomen op 10 december vorig jaar, door vriend Bert Wils. Daar zaten heel veel slimme mensen die het toevallig wel met mee eens waren.
Nee, beste bloglezer, ik zit niet op Horse Hills met uitzicht op de Gaza-strip. De oorlog tussen Hamas en Israël is vandaag de veertiende dag ingegaan. Maar ik zou niet weten wat ik zou moeten toevoegen aan de nieuwsstroom. Wel schreef ik deze week voor De Pers een artikel over de eeuwige strijd tussen Joden en Palestijnen. Daarin constateerde ik dat zowel Hamas als Israël graag onderop willen liggen in de propagandaoorlog. Zieligheid verkoopt namelijk goed.
Ontroostbare ouders boven een dood kind zijn een absolute tranentrekker. Spartelende gewonden die op brancards een hospitaal in worden geracet, hakken er ook goed in. Bij de strijd om de Palestijnse Gaza-strook zijn kijker en lezer niet langer onder indruk van zware explosies door Israëlische vliegtuigbommen of Palestijnse Qassamraketten. De impact van menselijk leed dreunt harder, zei mediaonderzoekster Nel Ruigrok van de Nederlandse Nieuwsmonitor tegen mij. ‘Met ellende kunnen mensen zich beter identificeren. Beide partijen geven zo een draai aan de waarheid, zonder die waarheid overigens geweld aan te doen. Ze benadrukken alleen graag hun eigen pijn.’
U kunt het prachtverhaal teruglezen slachtofferrol verkoopt
De foto is vorig najaar genomen bij de Iraanse Koerden in Noord-Irak. Daar zat ik wel op een heuvel. Maar niet temidden van honderden collega’s. Zo werk ik graag.
Met afschuw heb ik vernomen dat (oud-)SSer Heinrich Boere niet verder vervolgd wordt voor de moord op drie Nederlanders tijdens de Tweede Wereldoorlog. Boere inmiddels 86, zou te ziek zijn.
Ik schreef eerder over de wandaden van deze man. U kunt het hier teruglezen. Even was er sprake van dat in maart het proces zou beginnen, maar helaas dus.
De Nederlandse en Duitse politiek en justitie wisten de Boere de laatste zestig jaar niet achter de tralies te krijgen ondanks het feit dat hij twee van de drie moorden heeft toegegeven.
Ik kan nu namens de nabestaanden en andere slachtoffers van het naziregime in deze blog gaan tieren en schelden, maar dat doe ik niet. Het feit dat Boere zelf nooit ter verantwoording is geroepen zegt veel over het toneelstukje waarvan we komende 4 mei op de Dam in Amsterdam weer getuige mogen zijn.
Dr. Efraim Zuroff van het Simon Wiesenthal Centrum mailde me als voorzitter van de Stichting Onderzoek Oorlogsmisdaden: ‘This decision should get the Dutch authorities and Dutch public opinion very angry and make them want to push harder on the Faber case and make sure that he too will not escape justice.’
Teun de Groot, zoon van de op 3 september 1944 door Boere vermoordde gelijknamige Teun de Groot, belde me op ‘stoom af te blazen.’ De zaak zit hem hoog. ‘Ik ben erg teleurgesteld en echt kwaad.’
Hij zou Nebenanklager zijn in het proces dat begin maart zou beginnen. ‘Maar ik heb het op teletekst moeten lezen dat het proces niet doorgaat. Jarenlang is de zaak getraineerd en nu het zover is, komen ze met een medisch rapport. Hij zou een ernstige hartkwaal hebben. Nou dat had Slobodan Milosevic ook en dat proces ging ook van start.’
Oud-SDmedewerker Klaas-Carel Faber loopt ook nog steeds vrij rond in het Duitse Ingolstadt. In prima gezondheid zoals ik al heb aangetoond. Zie hier
Is het bij hem ook wachten tot hij zielig wordt verklaard.
U dient daarbij niet te vergeten dat Boere noch Faber ooit medelijden hadden met hun slachtoffers, ongeacht leeftijd of fysieke gesteldheid. Wie dit soort lieden vrijuit laat gaan, is in mijn ogen een slecht mens. En dat is het understatement van het jaar.
Afgelopen weekeinde maakte ik me weer eens goed boos toen ik NRC Handelsblad las. Dus ditmaal niet over de bezorging van de krant, die is de laatste tijd prima in Brussel. Ook niet omdat de krant een foutje maakte. (zie vorige blog. Birgit stuurde daarop een keurig mailtje dat het euvel wordt verholpen)
Nee, het was laat-ik-zeggen een soort prettige verontwaardiging. Namelijk een stuk in Opinie & Debat. Je kwaad maken over wat anderen daarin schrijven is namelijk de bedoeling. En aldus gebeurde. Woest was ik. Ik kon er de halve nacht niet van slapen. Zo hoog zat het me.
De volgende ochtend stuurde ik een weerwoord naar de Redactie Opinie. En die is vandaag geplaatst, wat ik erg aardig vind.
Omdat niet iedereen NRC Handelsblad leest, plaats ik het stuk ook maar op mijn blog.
Voordat ik achter mijn mitrailleur kruip om eens lekker los te gaan, eerst de no-claim clausule. Deze reactie is niet om mensen te beledigen. Co-auteur Henri ken ik persoonlijk. Hij schreef ooit een voorwoord in een van mijn boeken. Dit is meer een kritisch stuk over het weinig kritisch vermogen van Nederlandse universiteiten met een journalistenopleiding en hogescholen voor de media. Ik verwijt ze namelijk allemaal slapte en gebrek aan historische kennis in de discussie over oorlogsverslaggeving.
Komt ie:
Het is onzin dat militairen kritischer zouden schrijven over Uruzgan dan reguliere media. Want er zijn heus media die zich niet aan censuur onderwerpen, zegt Arnold Karskens.
Terecht stellen Henri Beunders en Jelena Buljac vast dat het grootste manco bij de berichtgeving uit de Afghaanse provincie Uruzgan de voorwaarde is dat journalisten die optrekken met de Nederlandse militairen onderhevig zijn aan het ‘embed-regiem’ (Opinie & Debat, 3 januari). Maar merkwaardig genoeg ontbreekt in hun betoog het woord ‘censuur’. En dat het vrijwillig wordt aanvaard. Een wettelijke basis daarvoor ontbreekt namelijk zolang Nederland niet officieel in oorlog is.
Met hun toezegging verplichten de ‘embeds’ zich niets te schrijven wat de veiligheid van de troepen in gevaar brengt. Maar ze gaan ook akkoord met het rekbare begrip ‘de operatie niet te compromitteren’. Dus embedded journalisten zwijgen over wetenswaardigheden als de deelname van Nederlandse militairen aan Amerikaanse missies in het kader van Operation Enduring Freedom. Van hun hand verschijnt nimmer een woord over de bombardementen door Nederlandse troepen, zoals op Chora in juni 2007 die zelfs volgens een ISAF-commandant ‘in strijd met het oorlogsrecht’ was. Sterker: de embed-media hebben nooit één foto getoond van een verwoest huis door een ISAF-bombardement in Uruzgan. Nimmer is door embed-journalisten een geval van mensenrechtenschendingen daadwerkelijk onderzocht. Kortom, embeds lappen de Code van Bordeaux, over journalistieke werkwijze, regel 1: ‘Eerbied voor waarheid en voor het recht van het publiek op waarheid is de eerste plicht van de journalist’, aan hun laars.
Mijn grootste kritiek op Beunders en Buljac is dat ze als academici die vrijwillige censuur niet expliciet afkeuren. Daarvoor ontbreekt waarschijnlijk de moed omdat ze dan alle journaals en bijna alle kranten in Nederland aanklagen. Evenmin verwerpen ze de mediastilte rond burgerdoden door schendingen van de Geneefse Conventies in Uruzgan. Toezien op naleving van die conventies is een absolute hoofdtaak van de media in oorlogsgebieden.
Daarnaast zijn sommige constateringen van het tweetal onjuist. Zoals de opmerking dat in de ruim twee jaar dat Nederland de lead nation is in Urzugan er „geen media (zijn) geweest die het moreel en financieel verantwoord vonden het leven van verslaggevers in de waagschaal te stellen om langdurig op eigen houtje verslag te doen van de oorlog”. Zelf bezoek ik Uruzgan sinds januari 2006 met grote regelmaat en bracht maanden in het zuiden door voor verschillende Nederlandse media. Deze media vinden het wel degelijk verantwoord.
Daarmee wordt hun stelling ondergraven dat de blogs van de militairen kritischer zijn dan reguliere media. Dat is pertinent incorrect. Militairen zwijgen ook over de vele burgerslachtoffers en de slecht uitgevoerde ontwikkelingsprojecten. Hun ‘posts’ horen thuis in de categorie ‘kazernegeleuter’. Ze kunnen niks anders: ook hun berichten worden gecontroleerd.
Kritiek op de media door Beunders en Buljac is als de media zelf in Uruzgan: onvolledig. De geschiedschrijving verdient een kritischer blik.
De foto nam ik bij mijn eerste bezoek aan Tarin Kowt in januari 2006. De hele stad liep uit. Toen stelde de Nederlandse journalistiek blijkbaar nog wat voor.
Laat ik dit jaar maar beginnen met iets onnozels wat ik in NRC Handelsblad van vandaag weer lees. In een ‘ingezonden mededeling’ die oproept vooral kaarten te kopen voor een discussie over Uruzgan in De Rode Hoed op 19 januari staat het volgende:
’…een debat over de grootste Nederlandse missie sinds de Tweede Wereldoorlog.’
Wie stelt zo’n bericht op, vraag ik me af. Moderator Joost Oranje? De buitenlandredactie van NRC? Wat voor gesprek zal dat worden met Halsema, Van Baalen en Van Wijk. Begint voor hen ook de geschiedenis ergens halverwege de jaren negentig? Zal het een lekkere zwetsavond worden.
Nooit van de Indonesische onafhankelijkheidsoorlog (1945-1949) en de acties in Nederlands Nieuw-Guinea (tot 1962) gehoord beste samenstellers? Honderdduizend uitzendingen. Ruim 6.229 Nederlandse militaire doden! En Korea(1950-1953)dan, met 123 doden?
In Afghanistan staat de klok pas op 18 doden en hooguit 20.000 uitzendingen tot 2010. Wat ‘grootste’? Een herseninfarct bedoelt u van de Slijpsteen voor de Geest. Ernstig ook. Want vorige week stond dezelfde fout in de krant.
Ik vraag me wel af of zo'n vergissing expres tot stand komt. Om de mensen bewust het historisch perspectief te onthouden.
PS Dat we langer blijven, roep ik al tijden.
De laatste uren van dit prachtjaar wil ik u nog even wijzen op twee in mijn ogen belangrijke zaken. Niet allemaal leuk om te weten maar ook op oudejaarsdag ben ik geen Youp.
De eerste: De uitspraak van voorzitter Wim van den Burg van de militaire vakbond AFMP. Hij pleit voor een zichtbaar kledingverschil tussen combattanten en niet-combattanten in Uruzgan. Dit naar aanleiding van het bezoek van een GeenStijl-tv-ploeg aan ‘onze jongens’. GeenStijl mocht alleen mee op voetpatrouille als ze in een uniform kropen. Nog in 2006 woedde een discussie over Nederlandse journalisten die in uniform rondliepen. De media zouden daardoor partij kiezen, wat in strijd is met de journalistieke gedragsregels. Cineast Vik Franke schoot zelfs mee met Nederlandse militairen tijdens een hinderlaag van de Taliban. Maar de teugels worden inmiddels zachtjes gevierd. Recentelijk droeg ook een tv-ploeg van KRO’s Reporter een uniform buiten de poort.
Secretaris Bianca Rootsaert van de Nederlandse Vereniging van Journalisten reageert ambivalent over de verwaterde kledingcode. ‘In uniform geeft de journalist zijn neutraliteit op. Maar er kunnen bijzondere omstandigheden zijn die het dragen noodzakelijk maken.’ Dat de patrouille plaatsvond in het veiligste stukje Uruzgan, de hoofdstraat van Tarin Kowt, is voor haar geen reden tot afwijzing. ‘Het blijft een afweging van de journalist.’
Vakbondsman Wim van den Burg nam naar mijn idee de enige juiste stelling in. Hij zegt dat een militair een militair is, en een journalist een journalist. ‘Dat is beter voor iedereen’, stelt hij. Want: ‘Een journalist in uniform loopt extra risico. Hij kan door de tegenstander als militair doelwit worden gezien. Militairen kunnen in het heetst van de strijd het overzicht kwijtraken. Ze weten niet of die man in uniform, die daar ergens ligt, wel of geen rugdekking kan geven.’
Zie verder artikel in
De Pers
En Sargasso met reacties
Ook verwijs ik naar het bestaan van de straffeloosheid in Zimbabwe. Karl Wolfe, een blanke Zimbabwaan met dun grijs haar en grote sproeten op zijn armen, werd gemarteld in een kamp ten zuiden van de stad Mutare. ‘Het was een openluchtruimte van 13 bij 16 meter met weinig schaduw omgeven met rollen prikkeldraad. De volgende ochtend hoorde ik de aanklacht tegen mij: diamantenhandel. ‘Erken het maar,’ zeiden mijn ondervragers. Ik kon dat niet, want ik heb er niks mee te maken. Toen legden ze me op de grond. De beulen stonden links en rechts en sloegen met groene takken hard op mijn billen. De takken waren 1.50 meter lang. Als ze braken werd de tak geruild. Voor mij werden drie andere gevangenen geslagen. Na mij misschien wel 20. Het lag er vol met takken.’
Zie het artikel in De Pers
De foto is wel leuk: Een lachende verkoopster van suiker en mango’s buiten de hoofdstad Harare.
Nog één tip: Gooi u maar lekker vol. Ik doe het ook!
Dag lieve bloglezers. Het moet traditie worden, dit jaaroverzicht van uw gastheer. Ik wens u leuke Kerstdagen en een prachtig en gezond 2009. Geniet ervan!
Mijn beste oorlogsartikel in 2008?
In De Pers over de mishandeling van gevangenen in Uruzgan. Zie hier
Mijn beste onderzoeksartikel in 2008.
Wederom voor De Pers over de kosten van de missie in Uruzgan. Door iedereen gepikt zonder bronvermelding, overigens. Zie hier
Mijn beste tv-reportage in 2008?
Vervolging christen in Noord-Irak voor Netwerk. Zie hier
Mijn beste daad in 2008?
Overstappen naar De Pers. Leuke krant om voor te werken, met een team dat veel eigen nieuws brengt en bovendien super democratisch is, want gratis. Zie hier
Waar ik het meest trots op ben in 2008?
De twee prijzen: Journalist van de Vrede en de prestigieuze Clara Meijer-Wichmannpenning 2008.
Grootste afgang waar ik me niet voor schaam in 2008?
Deelname aan het Groot Dictee der Nederlandse Taal. Daar bakte ik dus helemaal niks van. ‘Ik verstond de helft niet,’ riep ik als excuus. Nou was dat wel waar, maar voor het eindresultaat maakte dat niet veel verschil, vrees ik. (meer dan 60 fouten) Zie hier
Mijn held in 2008?
Peter Spaans. Mijn beste vriend. Verzorgde ook dit jaar met veel opoffering zijn gehandicapte vrouw. Zie zijn website
Beste journalist van 2008?
Het team van Pauw & Witteman. Spraakmakende nieuwsmakers. Kijk er graag naar, maar dan wel in de herhaling de volgende middag. 23.00 uur beginnen is voor mij te laat. Zie mijn beste deelname
Wat heb ik gemist in 2008?
Een interview met talibanleider Mullah Omar. De pr van die club is enorm slecht. Journalisten worden ontvoerd en bedreigd. Wanneer ze die houding overigens veranderen kunnen ze de oorlog niet meer verliezen. Met hun lompe manieren zijn ze voorlopig geen alternatief voor de regering Karzai.
Mijn grootste verdriet in 2008?
Al die oorlogsdoden. En serieus, ik heb ook te doen met de al inmiddels 18 Nederlandse jongens die zijn omgekomen in Afghanistan. Sterke kerels die stierven in een oorlog die, net als die in Irak, wordt gevochten niet uit strategische noodzaak maar uit collectieve gekte. Het terrorisme verjaag je er niet mee, dat vererger je. Maar wellicht is dat ook de bedoeling.
Het pakkenste boek gelezen in 2008?‘Hé Van Puffelen wat denk je ervan…’
Gaat over een oud-krakersmaat in Den Bosch van me die door een hersenbloeding wordt getroffen. Zijn vrouw Marjan Essing schreef aangrijpend over het moeizame helingsproces van (de altijd zeer eigenwijze) Theodoor.
Welke collega heb ik te hard aangepakt in 2008?
Mmm, moeilijk kiezen. Peter ter Velde misschien? Ik noemde hem ‘slechte journalist’ omdat hij de deelname aan Nederlandse militairen aan een OEF-actie op het uur U verzweeg. Een doodzonde. Maar aan de andere kant levert hij ook mooi werk met collega Eric Feijten. Kale mannen zijn moedige mannen, zeg ik altijd.
Minka Nijhuis dan ook maar noemen? Ze is mogelijk nog ijdeler dan ik maar ontkent dat glashard. Dat snap ik dus niet. Journalisten zonder ego kúnnen geen goede journalisten zijn.
Oké beste collega’s, hier komt-ie: ‘Sorry voor mijn harde uithalen.’ Ik zit nu eenmaal zo in elkaar.
De foto heb ik genomen in een choleraopvangkamp in de stad Chitungwisa bij mijn laatste reis. Het symboliseert dit moment tussen oud en nieuw. De onderste zal het niet halen, de bovenste wel.
Pagina 12 van 18
op Twitter: @arnoldkarskens
op Facebook
Steun de stichting Onderzoek Oorlogsmisdaden
Nodig Arnold uit voor Spreekbeurt of Masterclass
2020. Voor verraders zou geen plaats zijn...(ism Cees van Hoore). Het ontluisterende verhaal over de vervolging van WO2-misdadigers in Nederland tussen 1945 en 2020. Bestel
2019. Alle pijn van de wereld. Een roman over oorlogsverslaggeving die de kern én de gevolgen van een goddelijke gekte blootlegt. Bestel
2020/2019/2018/2017. Een opzienbarende verzameling van fouten, halve waarheden en hele misleidingen door de NOS. Gratis te lezen op de weblog.
2018. Operatie laat niets in leven. (ism Henk Willem Smits) Het bizarre leven van Guus Kouwenhoven, Nederlands grootste oorlogsmisdadiger van de laatste decennia. Bestel
2018: Nepnieuws explosie. Desinformatie in de Nederlandse media (bijdrage). Bestel
2016. Help, er staat een terrorist in mijn keuken - tips en overlevingslessen bij een terreuraanslag thuis, op het werk of op het terras. Bestel
2009. Het verhaal van Nederlanders die vochten onder vreemde vlag.
2003. Onze man in Bagdad. Dagboekaantekeningen uit een belegerde stad in maart & april 2003.
2002. Een overlevingshandboek voor journalisten, hulpverleners en avonturiers.
2001. Pleisters op de ogen, pleister op de mond. De geschiedenis van de Nederlandse oorlogsverslaggeving van Heiligerlee tot Kosovo.
1995. Autobiografische verhalen uit de oorlog.
Voor de volledige lijst zie KB.nl of Klik hier voor meer info over deze boeken