De kans dat er een Veteranenwet komt die de zorg en aansprakelijkheid moet regelen voor uitgezonden oud-militairen is nihil, schrijf ik vandaag in De Pers. Al ruim 2 jaar wordt gesproken over de Veteranenwet maar die wordt eigenhandig afgeschoten door Defensie.

Wie niet genoeg krijgt van mijn interessante boodschap als oorlogsverslaggever, verwijs ik vandaag naar twee recente audio-opnamen. Die mag u niet missen! Bijna anderhalf uur luisterplezier. Voor de diehards zullen we maar zeggen.

Voor de in november vorig jaar ontvoerde Nederlandse journaliste Joanie de Rijke is losgeld betaald. Bovendien werd ze meermalen verkracht door een taliban-commandant. De blonde freelance-medewerkster van het Vlaamse weekblad P-Magazine was een week in handen van talibanstrijders op een uur rijden ten oosten van de hoofdstad Kabul. Het is de eerste maal dat losgeld is betaald voor een Nederlandse journalist.

Deze brief schrijf ik omdat niemand het woord tot je richt. Terwijl jij als enkeling heel Nederland op zijn kop zette. Ik ben je vriend niet en wil het ook nooit worden. Een paar dagen geleden in Zevenaar ben je begraven. Iedereen haalde opgelucht adem toen het zand je kist bedekte. Voorgoed ben je van deze aarde. Ik ben er ook blij om. Ik hoop dat jouw Suzuki Swift waarmee je de aanslag uitvoerde snel door de schrootmolen gaat.

In de serie 'leuke ontmoetingen' stel ik u ditmaal voor aan voetbalcommentator en columnist Hugo Borst. Samen zaten we in het praatprogramma Pauw&Witteman. Hij voor zijn nieuwe boek: 'Alle ballen op Heintje' en ik -hoe kan t ook anders- voor de voortvluchtige Nederlandse oorlogsmisdadigers in Duitsland.  De opnamen zijn ook op deze site te zien.

De leukste quote stond in De Pers van vrijdag 24 april. Interviewer Robert Vuijsje die columnist Max Pam het volgende antwoord ontlokt op de vraag of-ie rancuneus is: 'Vast. Rancune is een goede motor. De filosofie van W.F. Hermans was: zonder rancune gaat het niet.'

Mijn mening: Pam en mijn oud-stadsgenoot Hermans hebben hartstikke gelijk. Zonder een portie kwaadheid kom je nergens in het leven. Ik mag ze dan ook alle twee. Vriendschap is een illusie. Een man zonder vijanden is geen man. Pam is een van de weinige columnisten die mij nooit irriteert. Ik bedoel, ik ben het bijna altijd met hem eens. (maakt je dat een goede columnist of niet, vraag ik me al schrijvend af)

Intussen graaf ik onverdroten verder in 'Operatie Perth'. U weet wel: In juli 2006, tijdens een tiendaagse veldtocht ten noorden van Tarin Kowt werd zo zwaar gevochten dat pelotonscommandant Marco Kroon de hoogste militaire onderscheiding, de Willems-Orde, op 29 mei krijgt uitgereikt.

Nu heb ik niks tegen de prijs maar zou graag zien dat dan eerst de mist rond de actie optrekt. Want heeft Kroon nu wel of geen gewonde gevangenen behandeld, die vervolgens spoorloos zijn verdwenen? Hoofd landmachtvoorlichting Detlev Simons mailde me dat er tijdens Perth 'geen gewonden aangetroffen of behandeld door het peloton van de kapitein Kroon.'

Morgen, vijftien jaar geleden, startte in Rwanda de grootste genocide in Afrika ooit. Bijna een miljoen mensen kwamen om. Bij onze zuiderburen wordt getwist over de verantwoordelijkheid en gaan er stemmen op de geschiedenis te herschrijven.

De mooipraterij was niet van de lucht gisteren bij de Afghanistan Conferentie. Ik schrijf er vandaag over in De Pers. De Afghaanse president Hamid Karzai boog: ‘Dank u Nederland’. De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton prees: ‘Wij hebben veel van Nederland geleerd’. De secretaris-generaal van de Verenigde Naties Ban Ki-Moon loofde: ‘De grote inzet van Nederland’. De wanden van het World Forum in Den Haag waar gisteren 90 landen, organisaties en vertegenwoordigers over de toekomst van Afghanistan spraken, kleefden van het stroopsmeren.

‘De ondraaglijke lafheid van het medium.’ Deze leus kwam op toen ik de aankondigingen zag van twee docu’s die komende dagen te zien zijn op de Nederlandse televisie. De VPRO zendt ‘Voor de vrede” uit, over het wel en wee van veteranen. Jongerenzender BNN zendt ‘Met Patrick in Uruzgan’ uit, waarin Nederlandse militairen in Afghanistan worden gevolgd.

Nu wil ik niet de docu’s afkraken. Ik denk dat ze best integer zijn gemaakt. Met visie, gevoel en de wens om iets moois te maken wat beklijft. Het gaat me in dit geval ook niet om de inhoud. Het gaat me om de onderwerpkeuze. Waarom moeten er wéér docu’s worden getoond over hoe goed ‘onze’ militaire missies het doen in het buitenland. Hoe gemotiveerd ‘onze’ jongens en meisjes zijn. Mijn vraag is: waarom moet het wéér gaan over hún angsten, hún gebrek aan comfort, hún tranen –noem maar op.

Een politierapport over het Nederlands optreden in de Iraakse provincie al Muthanna meldt dat veel aangiftes van burgerslachtoffers nooit zijn afgehandeld bij het vertrek in maart 2005. Gedupeerden willen nu rechtszaken beginnen wegens doodslag en verwonding. Dit schrijf ik vandaag in De Pers.

Mijn verhouding met de voorlichtingsdienst van het Ministerie van Defensie is die van olie met water. Niet best dus.

Een tijdlang, onder leiding van overste Nico van der Zee, ten tijde van het bewind van Defensieminister Henk Kamp, sprak ik van ´Legervoorliegdienst´. Want die Van der Zee kon liegen of het gedrukt stond. Een voorbeeld: Na mijn eerst bezoek aan Uruzgan, januari 2006, fluisterde hij tijdens een parlementaire hoorzitting mensen in het oor: ’Die Karskens is maar een dag in Tarin Kowt geweest.’ (met andere woorden: hij weet niks van de situatie) Terwijl ik daar ruim een week verbleef en met veel mensen sprak plus een Amerikaans document in handen gedrukt kreeg wat de slechte veiligheidssituatie nauwkeurig omschreef. Mijn informatie paste niet in het beleid van Defensie en dan zijn alle middelen geoorloofd.