Morgen, vijftien jaar geleden, startte in Rwanda de grootste genocide in Afrika ooit. Bijna een miljoen mensen kwamen om. Bij onze zuiderburen wordt getwist over de verantwoordelijkheid en gaan er stemmen op de geschiedenis te herschrijven.

Zelf ken ik de slachting maar al te goed. Bijstaande foto nam ik even buiten Kigali in 1994.
Het Midden-Afrikaanse Rwanda, land van de duizend heuvels, was in die dagen een knekelveld. Dorpen, kloosters en moerassen lagen bezaaid met lijken. Vijftien jaar later rijst in België, als oud-kolonisator, de vraag wie de verantwoordelijkheid droeg voor het bloedbad. Tot nu toe worden vooral de Tutsi’s, die circa 15 procent uitmaakte van de bevolking, gezien als slachtoffer. Volgens oud-minister van Buitenlandse Zaken Willy Claes, vorige week in de Belgische media, draagt de Tutsi rebellengroep, het Rwandees Patriottisch Front FPR onder leiding van tegenwoordig president Paul Kagama echter ‘even veel schuld’ aan de genocide. Het was onder diens commando dat op 6 april 1994 het vliegtuig werd neergeschoten met aan boord Rwandese president en Hutu Juvenal Habyariman. In de toch al gespannen situatie tussen de bevolkingsgroepen vormde dit het startsein voor de slachting door extremistische Hutu’s verenigd in de Interahamwe.

Ik schrijf er over in De Pers Rwanda is Srebrenica van België

Lees zou ik zeggen. Het toont aan dat het beeld van een oorlog aan verandering onderhevig is.