Lieve bloglezer. Traditiegetrouw een prikkelend jaaroverzicht over mijn plus- en minpunten waarin ik, wederom, niemand spaar. De beste wensen en vooral een gezond 2013.

Mijn beste scoop in 2012?

Dood van de voortvluchtige oorlogsmisdadiger Klaas Carel Faber op 24 mei 2012. Ik zat jaren achter hem aan en hij ontglipte mij twee weken voordat duidelijkheid zou komen of hij zou worden opgesloten. De scoop was trouwens voor De Nieuwe Pers. Zelfs de International Harald Tribune nam het bericht -keurig met bronvermelding- over.

Beste buitenland-reportage van 2012?

Moederziel alleen in Homs voor De Pers. Een reportage gemaakt in januari over deze belegerde Syrische stad waarin ik zowel voor- als tegenstanders van het regime Assad spreek.

Mijn beste binnenland-reportage van 2012?

Voor De Pers: Dilemma bij een nazi-hek in Zandvoort. Op de dag van publicatie, 1 februari, trok eigenaar Jack Bakker zijn plan in voor het omstreden hek met rokende schoorstenen en prikkeldraad dat associaties oproept met het nazi-concentratiekamp Buchenwald. Wat bleek: Zijn grootvader werkte voor de bezetter en dat gaf het plan voor het 'kunstproject' een vreemde draai.

Mijn beste onderzoek in 2012?

De speurtocht naar de verantwoordelijkheid bij de repressie van Jorge Zorreguieta, voormalig (onder-)staatssecretaris op het Argentijnse Departement van Landbouw en Veeteelt tussen 1976 en 1981 en de papa van. Zie ook mijn reportages voor Eenvandaag.

Beste taboe-doorbreker in 2012?

Bespreekbaar maken van Zelfmoord onder veteranen Sst. in De Pers op 1 maart 2012. En het vervolg: Dodelijke variant van Lariam. Door de verhalen besloot het Ministerie van Defensie tot registratie van zelfdoding onder veteranen per 2013.

Beste website van 2012?

Die van DeJaap. Versterkt door de komst van Bas Paternotte die ik meteen uitroep tot de beste columnist van 2012, want hij is wars van alles. Vrijdenkers zijn de krenten in de journalistieke pap.

Ergste mediavoorval in 2012?

Stoppen van dagblad De Pers op 30 maart. Vier heerlijke jaren gehad tussen fijne collega's. De krant was een grote speeltuin en deed me denken aan de beste jaren van de VPRO-radio en Nieuwe Revu in de jaren tachtig/negentig. Goede leiding haalt het beste uit medewerkers. Mijn afscheidsartikel heette toepasselijk Weg met de kluitjesjournalistiek. Nog steeds holt iedereen achter iedereen aan. Of het nu Den Haag is of Benghazi.

Dag van het jaar dat ik me schaamde?

Op 4 mei even na 20.00 uur wanneer nagenoeg alle bezoekers aan een dodenherdenking het nodig vonden om ook nog eens hun respect te tonen aan de vijand door langs Duitse graven te wandelen. Vorden capituleert.

Mooiste prestatie van 2012?

Het verschijnen van al weer mijn achtste boek Het Beestmensch, de jacht op SS'er Klaas Carel Faber. Niet alleen de speurtocht op deze ex-Gestapo-medewerker maakt het boek de moeite van het schrijven & lezen waard. Volgens mij is het de eerste maal dat in dit genre boeken wordt gewezen op de nasleep voor tweede en derde generatie verzetskinderen. Een vergeten pijn.

Mijn slechtste prestatie van 2012?

Alles wat ik heb gemist. En neem van mij aan: dat is veel! Zoals de Nederlandse strijder in Syrië die ik maar niet kan traceren. Hij heeft een lokaal telefoonnummer doorgegeven, maar er wordt niet opgenomen. Ik weet niet eens of hij nog leeft. Daarnaast had uiteraard ík, en niet de Volkskrant, het eerste grote interview moeten hebben met FARC-strijdster Tanja Nijmeijer.

Leukste tv van 2012?

Ik betrap me erop dat ik de ruwe reality-tv zoals Deadliest catch, de vangst van 'king crabs' in de Beringzee, vaak prefereer boven het dagelijks gekabbel & gebabbel in talloze tv-programma's. Ik moet er wel bij zeggen dat ik 's avonds werk en de tv zie als een open haard: Je kunt er van genieten maar niet de hele avond naar kijken. PowLitie vind ik ook leuk. Moeten ze wel consequent de daders herkenbaar in beeld brengen. Ik geloof namelijk erg in name & shame van boeven. Doe dat consequent met elke misdadiger en ik garandeer dat de criminaliteit binnen vier jaar halveert.

Beste boek gelezen in 2012?

Veel, met name over de Tweede Wereldoorlog en de smerige oorlog van Argentinië. Was onder de indruk van passages uit 'Eichmann in Argentinië' van Bettina Stangneth en herlas een van de beste journalistieke reconstructies ooit: 'Operatie bloedbad', van Rodolfo Walsh met nawoord van Jan van der Putten.

Toch moet ik kiezen uit een boek dat dit jaar is verschenen. Het wordt Disposición Final van Ceferino Reato, gesprekken met junta-leider Jorge Videla in gevangenschap die verwijst naar de verantwoordelijkheid van Argentijnse ondernemers, waarvoor Jorge Zorreguieta als één van de woordvoerders functioneerde: 'Doe wat je moet doen,' zeiden ze tegen Videla.

De eerlijkste journalist van 2012?

De Volkskrant-hoofdredacteur Philippe Remarque. U kent vast nog wel het schandaal rond de 'prestigieuze' prijs gegeven aan een VK-correspondente voor met name een verhaal over de kosten van een opgeleide Afghaanse politieagent. Zo'n zes maanden eerder maakte ik dezelfde rekensom met identieke kop en conclusie, namelijk een half miljoen euro. Remarque geeft eerlijk toe dat mijn verhaal bekend was bij de VK. Copycat-journalistiek dus en hij geeft de diefstal - de schaamte voorbij- eerlijk toe. De correspondente ontkent overigens dat ze mijn berekening heeft gezien, dus iemand jokt. Enfin, het hele verhaal Liever schreeuwen dan stelen kunt u teruglezen. Ik verwijs daarbij graag naar het artikel Aanscherping van code tegen plagiaat in NRC Handelsblad dat duidelijk maakt dat volgens de normen die universiteiten hanteren de VK onomstotelijk heeft gezondigd. Dat zo'n schandaal wordt doodgezwegen door de organisatie van De Tegel en afkijken is beloond met een prijs voor onderzoeksjournalistiek toont opnieuw het gebrek aan zelfreinigend vermogen bij de Nederlandse media.

De meest gehandicapte journalist van 2012?

Sven Kockelmann. Vraagt wel het Hoe en Wat maar zelden naar het Waarom. Zie ook interview Oog in Oog op 17 oktober 2012. Plus mijn reactie.

Onze Eva Jinek. Ik had haar in mijn blog Groter dan God 'onprofessioneel' genoemd omdat ze vindt dat journalisten niet op andere journalisten mogen afgeven. Nodigt ze mij toch uit voor het gezellige ochtendprogramma Vandaag de vrijdag 26 oktober.  Over professionalisme gesproken.

De journalist die zich moet schamen in 2012?

RTL-verslaggever Frits Wester. Een familielid van hem is op 8 april 1945 doodgeschoten door een executiepeloton waar SS'er Klaas Carel Faber deel van uitmaakte. Probeerde hem daarover talloze keren te contacteren maar hij maalt er niet om. Dat lijkt me nou nieuws dat je pakt.

Beste politicus van 2012?

Emile Roemer. Een mensen-mens. Ook dit jaar. Presenteerde mijn boek in oktober en vertelde een mooi ontroerend verhaal over zijn familiegeschiedenis in WO2.

Mijn held van 2012?

Mijn beste vriend Peter Spaans. Dag in dag uit verzorgt hij zijn gehandicapte vriendin. Een paar jaar geleden had ik hem ook al uitgekozen. En met hem eer ik de ware helden van deze samenleving, zoals Gerard van het Reve schrijft in het gedicht Roeping (1973).

Beste opiniestuk in 2012?

Schrijver Max Pam in Dapperheid vinden wij niet belangrijk genoeg. Het was juist zo goed omdat de Nederlandse media (vooral de tv) zijn verziekt door extensieve celebrity-aandacht voor (ex)-criminelen, denk aan Willem Holleerder. Is het het gebrek aan normbesef? Willen de presentatoren glanzen naast een maatschappelijke mislukkeling? Of ligt de fout bij de massaal toegestroomde kijkers die zich graag spiegelen aan boeven omdat ze evenmin deugen?

De beste oorlogs(foto)journalisten van 2012?

Het moest er van komen: Eddy van Wessel. Eddy is het type dat Tjetsjenië  aandoet en wellicht een van de moedigste mensen van Nederland, ook al woont hij inmiddels in Zweden. Opereert vaak alleen, neemt de tijd en komt met pakkende beelden terug.

En om vanaf dit jaar onderscheid te maken ook een pluim voor de journalist die onderdeel uitmaakt van een team: Jan Eikelboom voor Nieuwsuur. Hij houdt de Arabische revolutie als beste bij. Heeft natuurlijk het gemak van Nederlandse vertaler annex fixer, technicus en cameraman, een redactie thuis en voldoende fondsen, maar hij staat er wel keer op keer. Hij doet het goed in Egypte en in Syrië waar hij beide zijden aan het woord heeft gelaten.  Ik blijf erop hameren: hoor-wederhoor is het meest probate middel tegen oorlogspropaganda. Bij veel reportages uit Syrië lijkt de journalistiek inmiddels een verlengstuk van de voorlichtingsdienst van het Nederlands ministerie van Buitenlandse Zaken.

De kerstfoto nam ik bij 32 graden in Buenos Aires op het centrale Plaza de Mayo, middelpunt van Argentijnse historie, met op de achtergrond het presidentiële Casa Rosada. Op het balkon links stond ooit Evita, nu mag iedereen er even staan. (Alle foto's zijn van mij op Emile Roemer na, die is genomen door Francesco.) Soms werkt de link niet, daarvoor mijn spijt.