Alleraardigst zo'n half uur Oog in Oog met Sven Kockelmann, afgelopen woensdag. De aanleiding was mijn nieuwe boek 'Het beestmensch', de jacht op nedernazi Klaas Carel Faber. De hoofdzaak was mij 'te toetsen' als oorlogsverslaggever. Dat wist ik van te voren dus ik was voorbereid en ik heb ook geen ruzie met Sven. De vragen waren voor mij echter wel een verrassing. Dus wat extra duidelijkheid achteraf is nooit weg. Voor de historie, zullen we maar zeggen.

Zo twijfelde interviewer Sven over de juiste weergave van reportages die ik in Birma maakte in het najaar 2010 voor De Pers, VPRO-radio en Eenvandaag. Die waren volgens Sven niet juist. Een van zijn bronnen was een zekere Hans Hulst. Dat was voor mij geen nieuws, want diens reactie staat al op mijn website bij het artikel De langste oorlog.

Hulst en ik denken verschillend over bepaalde Birmese zaken. Dat mag. Daarom is er ook plaats voor hem op mijn site. Van zijn kant zegt hij dat hij al tien jaar met Birma bezig is. Ik, van mijn kant, verdiep me al meer dan 30 jaar in oorlogen. Maar als Hulst beweert dat mijn weergave niet deugt, dan wijs ik graag naar een email daags na de uitzending van een kopstuk van het Birma Centrum Nederland uit die tijd. De zender schreef dat het Birma Centrum Nederland, laten we zeggen specialisten met wie ik nauw samenwerkte, 'juist positief' reageerde op mijn werk. 'Vooral omdat je de aandacht vestigde op de complexe situatie in Birma en het etnisch conflict in het land. Naar aanleiding van je bezoek aan Birma en je verslaggeving in de Pers heeft BCN je ook gevraagd als panellid bij het Verkiezingsevenement 'Stemmen voor Birma' de Balie in Amsterdam. Iets wat zij niet hadden gedaan, als jouw artikelen niet correct waren geweest.'

Voor wie mijn woorden niet wil geloven, check het zelf.

Naast Hulst was er ook nog een vrouw die zich ook bij mij meldde als bron. Zij vond mijn reportages destijds  evenmin goed. Naast Hulst heb je dus meer mensen die een land claimen en denken dat zij de enige juiste aangewezen lieden zijn om er over te berichten. Jalousie de métier, hebben we allemaal last van.

Dan de zaak Talitha van Zon. Had ik het ex-model nu wel of niet in augustus 2011 de Libische hoofdstad Tripoli helpen ontvluchten? Het verhaal kunt u hier teruglezen. Maar Sven had enkele lieden bereid gevonden om onzin te kletsen.

'Maar wie zijn je bronnen', vroeg ik?

Nou, die wilde Sven niet prijsgeven. Talitha van Zon in ieder geval niet, dat vertelde hij me na afloop. Verklaringen van haar zijn sowieso onbetrouwbaar als je rondvraagt bij mensen die zij inmiddels heeft gedupeerd.

Wie dan wel? In ieder geval geen mensen die in de haven waren. Evenmin mensen die zeker van hun zaak waren, want anders vind je het geen probleem als je naam wordt genoemd, toch? Want anders dan geterroriseerde inwoners van Helmond riskeren zij hun leven en goed niet als zij voor hun mening uitkomen.

Nog even voor de duidelijkheid. Een Hongaarse diplomaat regelde de boot. Maar hij had in de haven bij de rebellen niets in de melk te brokkelen. Geen van de passagiers genoot diplomatieke onschendbaarheid, zover dat bestaat in tijden van onrust. De paspoorten werden door de rebellen gecontroleerd. Zij zochten medewerkers van Kadaffi die het land stiekem wilden verlaten, en daar viel Van Zon ook onder. 'Jij hebt een probleem,' werd letterlijk tegen Van Zon gezegd. Medewerking van de Nederlands/Libische strijder, die een goed woordje deed, en de uitwerking van mijn plan om zich uit te geven als producer van De Pers hebben haar er met veel kletsen doorheen gesleurd. Als laatste kreeg ze haar paspoort terug.

Of ik achteraf spijt heb van de reddingsoperatie? Ja! Maar als ik mijn woord geef om iemand te helpen dan loop ik niet in het heetst van de strijd weg. En reken maar dat ze in de onverlichte haven als Kadaffi-lover er niet zonder kleerscheuren vanaf was gekomen.

Welnu, wie zijn de bronnen van Sven? Uiteraard weet ik dat inmiddels. Een mening komt uit de koker van de Nederlandse diplomatie. Die roept dat al langer. De twee andere bronnen zijn collega's. Die er uiteraard niet bij waren en hun hele verhaal van horen zeggen hebben van....inderdaad....Talitha. Met dat soort collega's ben je al snel de beste in het vakgebied. Wie de namen wil weten mag me altijd bellen.

En dan de mening van Sven dat ik een zelfverklaarde held ben? Voor velen een steen des aanstoots. Welnu, daarvoor heb ik een betrouwbare bron. Vriend Efraim Zuroff van het Simon Wiesenthalcentrum die letterlijk zegt: 'Arnold Karskens is de ware held van dit verhaal.' En hoe weet ik dat? Het citaat staat op de achterflap van mijn boek 'Het Beestmensch'. Koop het, steun daarmee de klopjacht op oorlogsmisdadigers en realiseer: Alleen lafaards hebben moeite met het woord 'held'.

De foto nam ik enkele jaren geleden in Kunduz. Over mijn Afghanistanverslaggeving werd helaas niets gevraagd.