De Roma-familie Nicolich terroriseert een wijk in Vleuten en moet daarom verhuizen. Dit artikel is het laatste in de legendarische serie 'Oorlog achter de Dijken' die ik voor De Papieren Pers heb geschreven. Het verhaal begint als uit een bovenraam Rambo Nicolich(25) - zwarte kuif met ontbloot bovenlijf schreeuwt. Het is half een, hij is net wakker en wijst naar de buren. ‘Als hun kinderen barbecuen en muziek maken is het geen probleem. Als wij het doen is het ‘schmerzen’. Ze klagen als ze een zigeuner zien.’ Buren komen aanrijden. Een gezin stapt uit. Met een hulpeloos gebaar wijst de vader naar zijn jonge kinderen. Hij zou heel graag willen reageren, maar durft niet. Een buurvrouw: ‘We waren van plan om naar de pers te stappen. De politie zei: dat moet je niet doen, dan ben je je leven niet zeker.’

Welkom in Nederland. Nee, dit is geen Syrië. Sterker. De Vleutense wijk De Tol met zijn gevarieerde nieuwbouwhuizen en met bomen omzoomde waterpartijen oogt als de lang gekoesterde arbeidersheilstaat. Zelfs gras groeit niet tussen de tegels. En toch heerst hier angst. ‘Voor mijn lijf en mijn psyche is het een slepende oorlog,’ zegt een buurvrouw. ‘Mensen in de straat zijn zo bang dat niemand durft te praten.’ Alsof je door Homs loopt voor een aangekondigd legeroffensief.

Uiterst discreet wijzen vingers naar een hoekhuis, rode baksteen, schuin dak, een dekbed hangt te luchten uit het raam. Daar woont sinds mei 2005 de familie Nicolich. 109 klachten en zeven jaar verder besliste de Utrechtse kantonrechter vorige week dat het Roma-gezin wegens ‘onacceptabele overlast’ moet verhuizen. Geweld hoort ‘bij de huis- en leefregels van het gezin,’ stelt het vonnis. Luide muziek, schreeuwen, ruzie maken in de woning en op straat, hard rijden met auto’s door huisgenoten en bezoekers: het verziekt de ordelijke samenleving. Wie klaagt, krijgt bezoek. ‘Als ze mij met u zien staan, kan ik weer wat verwachten. Drie van die mannen stonden tegenover mij. Ze zeiden: ‘we krijgen je wel’.
Beneden, voor het huis, staat David Nicolich(34) – stekeltjeshaar en een zwarte jas waarvan de kraag kapot is. Met stukken hout sloeg hij op broer Rambo bij ruzies om spijkerbroeken en schoenen. ‘Het zijn oude verhalen. Nu al 2 jaar en 7 maanden rustig’ stelt David, de in Lyon geboren oudste, in hakkelend Nederlands. ‘Mensen moeten zich ook aan ons aanpassen. Doen wij ook. Van onze traditie is 20-30 procent overgebleven. Roma’s hebben altijd harde stem.’
De jongste zoon Rambo, geboren in Charleroi, komt aangekleed beneden. Natuurlijk maakt hij wel ruzie. Met Marokkanen. Ook Turken. ‘Zij hebben een land en wij zigeuners niet. Moet ik me kankerzigeuner laten noemen.’

Leunend tegen het schuurtje wijt de David Nicolich de protesten allemaal aan hun naamgenoten die in de kapitale villa 'Rhijnshoek' in De Meern wonen en die na het bedreigen van tv-ploegen landelijke bekendheid genieten. ‘Ik wil het liefste een woonwagenplek hebben.’ In 2003 was het gezin dat wortels heeft in Joegoslavië ook al eens een huis uitgezet. Een buurvrouw reageert: ‘Ja graag. En dan in de bossen waar ze niemand tot last zijn en elkaar kunnen afmaken. David hoort het niet en is de straat uitgelopen. Hij roept luid: ‘Geld! Geld!’

Huurster Moeder Nicolich – lange rok, blote armen sigaret in de hand –staat in de deuropening. Ze klaagt over suikerziekte en wijst naar haar voet, een kleine teen is verwijderd. De overlast wimpelt ze weg. Allemaal valse meldingen. ‘Is er een auto kapot. Wie heeft het gedaan? Nicolich!’ Het is een samenzwering, weet ze. ‘De buren willen hun huis verkopen. En dat gaat moeilijk als er Roma naast wonen.’ Even later hangt ze uit het bovenraam en volgt nauwlettend iedere beweging in de straat. De buren met uitzicht op het pand houden de lamellen gesloten. Een bewoonster: ‘Ze stoppen fietsers om sigaretten te bietsen. Ze voeren geen klap uit. Je hoort ze lachen over ramkraken. Als je je normaal gedraagt, word je je huis niet uitgezet.’

De jongste Rambo Nicolich loopt schouderophalend over het grindpad. ‘Met mijn naam denken mensen dat ik met geweren schiet en bommen gooi.’ De schuld van alle problemen ligt bij de zorgverleners, weet hij. Die Theo van de welzijnsorganisatie Stade van project Ernstige Overlastgevende Gezinnen ontvangt per jaar 15.000 euro voor het zoeken van oplossingen. ‘Mijn hele familie heeft hij naar de kloten geholpen. Ik neuk zijn dochter als hij een mooie dochter heeft.’ Theo had beloofd dat, als Rambo het huis uitging, moeder en broer konden blijven. ‘Hij zei Rambo: ‘Je moet me vertrouwen. Ik zorg ook dat je werk krijgt. Maar ik ben mijn verblijfsvergunning kwijt en kan geen eens een rijbewijs halen.’ Hij zucht over zo veel onrecht. ‘Waarom heeft God ons verlaten. Ik kan wel huilen.’

*

Reacties: Advocaat Rinie Hoogendoorn van de familie Nicolich:
‘Mogelijk gaat de huurster in hoger beroep over het vonnis en spant zij een kort geding aan tegen woningbouwcoöperatie GroenWest om uitzetting te voorkomen.’ Over de reden: ‘Het is overlast volgens de tegenpartij, maar wel gebaseerd op anonieme meldingen opgetekend door de wijkagent.’
Stichting Stade werkt in opdracht van de gemeente Utrecht bij de aanpak van ernstig overlastgevende gezinnen en deelt mee: ‘Uit privacyoverwegingen gaan we nooit in op de situatie van individuele cliënten.’

Het verhaal Wie heeft het gedaan? Nicolich! staat in De Pers. De foto is van het bewuste pand. Mocht u interesse hebben. De familie vertelde me dat de huur 555 euro per maand is.