De Verenigde Staten zijn niet gelukkig met hun keuzes in de oorlogen en opstanden. Nu wil Amerika de druk op Iran opvoeren en mengt zich daarom in de Syrische burgeroorlog. Inmiddels lijkt het wel een jojo. Want beter valt het Amerikaanse beleid voor het Midden-Oosten niet te omschrijven. Duwen en trekken. Zo blies de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton vorige week verse zuurstof in het knetterende Midden-Oostenvuur. In Londen pleitte ze voor wapenleveranties aan de opstandelingen in Syrië. ‘Ergens, van iemand, zullen ze de spullen krijgen om zichzelf te verdedigen.’ Toen ze zich echter realiseerde dat Al-Qaida en Hamas diezelfde Syrische opstandelingen ook steunen, bedacht ze zich in Marokko een paar dagen later: ‘We weten niet echt wie dan bewapend zal worden.’ Deze omslag, binnen enkele dagen, is illustratief voor de zigzag-politiek van de VS.

Een dictator als Hosni Mubarak van Egypte werd in 2009 door Clinton nog een ‘vriend van de familie’ genoemd. In het voorjaar van 2011 werd hij bij een draaiende wind onmiddellijk gedumpt. Daarna grepen de VS-haters van de moslimbroederschap en salafisten de macht. Ze leren het blijkbaar nooit.
Bijna elke keer dat de VS zich in het laatste decennium in het Midden-Oosten of contreien ergens mee bemoeiden, schoten ze eerst zichzelf en vervolgens een ander in de voet. Het verbranden van een paar korans in Afghanistan is deze dagen voldoende om een opgekropte volkswoede tot uitbarsting te brengen. Ondanks de tientallen miljarden aan hulpverlening en een kleine 3.000 omgekomen buitenlandse militairen (onder wie 25 Nederlanders) zijn de hearts & minds blijkbaar niet gewonnen. ‘We houden alleen van hun geld’, vat een Afghaanse hulpverlener samen. Nu de Verenigde Staten zich in 2014 terugtrekken ligt de toekomst vast: de taliban komen opnieuw aan de macht.
In Irak werd na de invasie van 2003 de dictatuur van Saddam Hoessein ingewisseld voor een instabiele samenleving, waarin ruim 100.000 burgers omkwamen en nog dagelijks bomaanslagen plaatsvinden.
En nu bemoeien de VS zich dus met de Syrische opstand, voornamelijk om aartsvijand Iran dwars te zitten.
 Over een alternatief wordt nauwelijks nagedacht. Amerika zou samen met China en Rusland zware diplomatieke druk kunnen uitoefenen op de Syrische machthebber Bashar al-Assad. Belangrijkste eisen: een strak hervormingsplan en diens uiteindelijke vertrek. China en Rusland zijn daartoe best bereid. Een Syrische burgeroorlog  waar soennieten, sjiieten, Koerden en christenen tegenover elkaar staan kan overslaan op de rest van het Midden-Oosten en dat verhoogt de olieprijs voor de behoeftige Chinezen en ontregelt de altijd instabiele Kaukasus. De weg van de geleidelijkheid lijkt echter niet bespreekbaar. De VS, gesteund door Europese landen, willen Syrië snel losweken van Iran. Ze doen dat echter niet zelf: De Arabische bondgenoten Saoedi-Arabië en Qatar mogen de wapens leveren. En die blijken volop voorradig. Zo’n tweederde van de internationale wapenverkoop komt voor rekening van de Verenigde Staten. Ruwweg de helft daarvan komt terecht in het Midden-Oosten en directe omgeving. In december verkochten de VS voor een recordbedrag van dertig miljard dollar F-15-gevechtsvliegtuigen aan Saoedi-Arabië. De bemoeizucht betaalt zich sowieso terug in cash, dat is meegenomen, denken ze in Washington. En de gevolgen? Ach. Om met Madame de Pompadour te spreken 'Na ons de zondvloed'.

Het artikel VS hebben haast met Syrië staat in De Pers. De foto nam ik in januari in Homs bij een demonstratie. Er werd toen wel geschoten maar niet op de schaal van een maand later.