In mijn niet aflatende strijd tegen Humo's verwerpelijke journalistiek geef ik u de tussenstand door van het bedrag dat het Vlaamse weekblad mij intussen is verschuldigd. De teller staat op ….trommelgeroffel....diepe stilte...100.000 euro!!!....trompetgeschal. U kent de feiten. Humo verspreidde vorig jaar leugens over mij in een interview met embedfilmmaker Vik Franke. Ik zou volgens Franke ergens buiten de Afghaanse provinciehoofdstad Tarin Kowt hebben gestaan en hebben geroepen dat de kogels over me heen vlogen. Terwijl volgens allesweter Franke ik gewoon in Tarin Kowt stond en er geen kogels ronddwaalden. Met andere worden: ik lieg in mijn reportages. Dit staaltje van karaktermoord publiceerde Humo zonder vooraf weerwoord te vragen of achteraf excuses aan te bieden. Of Franke om het bewijs te vragen.

Dat laatste zou ook moeilijk zijn, want die opnamen bestaan niet. Een 'foutje, bedankt' dus. Ik boos uiteraard. Van Humo mocht ik een ingezonden brief schrijven, maar dat weiger ik. Dat is namelijk de omgekeerde wereld. Als je iemand beledigt moeten er verontschuldigingen volgen.  De gedupeerde hoeft niet nog eens zelf in de pen te klimmen om te onderstrepen dat hij/zij zich beledigd voelt. Dan is het hek van de dam. Dus schreef ik de eigenaren van Humo, Woestijnvis en Sanoma, een brief met de eis van 10.000 euro schadevergoeding direct en elke dag, vanaf 1 juli 2011, 500 euro totdat uitgebreide verontschuldigingen zijn aangeboden. Dat bedrag is opgelopen tot een ton.

Nu zult u zeggen: ' Man, vergeet het toch!' Maar zo zit ik niet in elkaar. Ik ben fel op twee punten.

Ten eerste: Humo vermoordt de onafhankelijke journalistiek door karaktermoord te plegen op mij. Het blad laat uitgebreid een embedded filmmaker aan het woord die in het krijt staat bij de Nederlandse Defensie die het op haar beurt nooit leuk vindt als ik schietincidenten waarbij burgers omkomen onderzoek. (voorbeelden te over uit Irak en Afghanistan op mijn website) Kortom, het is een liquidatiepoging op de vrije pers.

Ten tweede: Toen ik onderzoek deed in Uruzgan was ik nota bene in dienst bij Sanoma! Het is dus niks minder dan een dolk in de rug van mijn vroegere werkgever. Zeer verwerpelijk. Het zou hetzelfde zijn als ik publiekelijk lijken uit de kast ging trekken bij Sanoma.

U ziet, ik heb het gelijk aan mijn kant. Maar hoe kom ik aan dat geld waar ik recht op heb? Geen idee. Misschien is het iets voor een advocaat die een mogelijkheid ziet in de sfeer van 'smaad'. Die mag de klus aannemen op no cure no pay-basis. Als u er een kent, geef de tip door. Van alles wat-ie eruit sleept, in een vast mediageniek proces, is eenderde van de netto opbrengst voor hem of haar. De rest is voor mijn stichting Onderzoek Oorlogsmisdaden. Die onderzoekt misdrijven die Humo met zijn aanpak probeert te smoren.

Wie de controverse nog eens tot in de details wil doorlezen. Hier volgen de links:

Humo vermoordt journalistiek

Humo moet dokken

Vik Franke liegt en zwijgt. 

Overigens, heb ik ook niks meer gehoord van Vik Franke. Die hoor je alleen als er wat te jokken valt, zo lijkt het. De foto nam ik in Afghanistan, oorlogsgraf in Chora. Wie dat openbaart, of misstanden in Congo of elders, moet volgens de logica van Humo als leugenaar worden weggezet.