In Uruzgan is na drie jaar Nederlandse aanwezigheid weinig veranderd aan de rechten voor vrouwen. Dat leert dit voorbeeld. Op 25 juni rond elf uur in de morgen liepen vier vrouwen in Tarin Kowt naar hun cursus voor volwassenenonderwijs waar ze  lezen en schrijven leren.... Ze zijn tussen de 25 en 30 jaar, twee ervan zijn getrouwd. Plots stopt er een politiewagen met zeven agenten. Ze werken de vrouwen in de wagen werken en rijden weg. In de uren daarop worden de vrouwen geslagen en verkracht en weer losgelaten. De ontvoering op klaarlichte dag in het centrum van de provinciehoofdstad is reden tot een emergency-meeting waar onder andere de VN-organisatie UNAMA, de politiechef, de vice-gouverneur en vertegenwoordigers van Niet-Gouvermentele Organisaties aanschuiven. Ze moeten bepalen hoe het beste te handelen. Het oordeel is verbijsterend. Besloten werd geen aanklacht in te dienen tegen de agenten. Publiciteit zou de vrouwen namelijk het leven kosten. 'De familie eer schrijft voor dat de echtgenoot of de vader de verkrachtte vrouw dan ombrengt,' zegt een deelnemer aan de bijeenkomst. 'Verkrachting is in het oerconservatieve Uruzgan een grote schande.'

Ook voor de regering en de ontwikkelingswerkers zou de zaak  publicitair alleen maar nadelen kennen. Vrouwenonderwijs, toch al een heikel punt en zou met nog meer argwaan worden bekeken door de bevolking.  'Bewoners zien in zo'n verkrachting een bevestiging van de slechte invloed van onderwijs. Ze zouden denken dat vrouwen les krijgen in sex en daarom vrijwillig meegingen.' In de publieke opinie hebben de agenten juist gehandeld. De verkrachting is een terechte straf, menen inwoners. De agenten kunnen niet worden vervolgd zonder aanklacht en gaan dus vrijuit. Hun betrokkenheid staat overigens vast. De plek van ontvoering was 200 meter van het politiebureau.

Ondanks  drie jaar Nederlandse aandacht voor vrouwenrechten in Uruzgan en miljoenen euro's subsidie is hun situatie nauwelijks verbeterd, stelt  Faristha Sami (32), die vrouwenzaken behartigt in Uruzgan. Ze  hoort 'een geval van verkrachting of zware mishandeling per vijftien dagen.' Vrouwenrechten zijn in Uruzgan nog altijd onbestaand zegt de economiste die opgroeide in Kabul. Weinig vrouwen weten waar ze een klacht moeten indienen. Een vrouwenopvanghuis bestaat niet. 'Ze komen bij mij of de mensenrechtencommissie maar de meesten houden misstanden stil en daarom gaat het alsmaar door.' Een maand geleden sprak ze een meisje van veertien jaar. 'Ze wilde trouwen met een jongen maar haar familie verbood dat en sloeg haar toen ze wilde doorzetten. Ze vluchtte daarop naar het Afghaanse leger.' Toch is ze teruggebracht naar huis. 'Misschien wordt ze opnieuw geslagen maar wat kunnen we anders doen?' Alle hulp en geld ten spijt, de samenleving wil geen verandering, weet ze. 'Mishandeling is de straf voor zedeloosheid. Er is ook grote druk op mij om onderwijs aan vrouwen te stoppen. Dat brengt vrouwen op verkeerde gedachten. Maar educatie is de enige oplossing om de vicieuze cirkel te doorbreken.'

Zie ook het artikel in De Pers

Op de foto Faristha Sami die vecht met de rug tegen de muur.