De weg tussen Tarin Kowt en Kandahar is al bijna een week afgesloten door de taliban die de 'Nederlandse' provincie lijkt te willen wurgen. Dat schrijf ik vandaag in De Pers. Ja -Ja lieve lezers, ik zit weer in het vertrouwde Uruzgan.... Dat wurgen kan makkelijk door het afknijpen van de 172 kilometer lange slingerweg tussen Tarin Kowt en Kandahar-stad. Al een week ligt al het verkeer stil tussen beide steden. Terwijl via deze smalle navelstreng bouwmaterialen en de meeste landbouwproducten binnenkomen. ´De prijs van watermeloen is binnen een week verdubbeld´, zei marktkoopman Mehrban in de hoofdstad Tarin Kowt. Het hoofdvoedsel rijst vloog van 100 naar 250 Afghanis , zo'n 4 euro,  per kilo. 'Arme mensen eten nu aardappelen.' Ondanks de vele ontwikkelingsprojecten zijn veel van de 300.000 inwoners afhankelijk van voedselimport uit andere provincies en Pakistan. 'Wie een tuin heeft verbouwt traditioneel alleen voor de eigen familie, ' volgens Mehrban die inmiddels aankijkt tegen een half lege marktkraam. 'Als de blokkade nog een week duurt gaan de prijzen nog een keer over de kop.'

De aanvallen op de provinciale aanvoerlijn passen binnen nieuwe strategie van de taliban, is de mening. Die concentreert zich de laatste tijd vooral op de economisch interessante zuidelijke provincies Helmand en Kandahar. Voor het afsnijden van de levenslijn van een hele provincie Uruzgan, dat minder van strategische belang is,  volstaat een handjevol strijders. Geen truck mag passeren.

Hongernood dreigt overigens nog niet in Uruzgan. De Nederlandse militairen krijgen hun maaltijden dagelijks ingevlogen. Een medewerker  van het Wereld Voedsel Programma WFP van de Verenigde Naties in Urzugan vertelt dat er nog zeker voor een maand voedsel ligt opgeslagen voor hun Voedsel voor Werk-projecten. Vooral de gewone burgers lijken de dupe van de wegafsluiting. Dat geeft de licht gegroeide steun aan de regering Karzai een ernstige knauw, meent iemand anders die ik sprak. 'Nu de veiligheid verbetert, gaan de mensen honger lijden.'

Hier het hele verhaal.

De foto nam ik gisteren na afloop van een voetbaltoernooi, vlakbij de plek waar ik logeer. Het winnende team -na strafschoppen- heet Atefaq. Terwijl ik op een lekkere tuinstoel eerste rang zat, blies het 155 mm pantserhouwitser vanuit het verder gelegen Kamp Holland granaten naar Talib-posities langs de weg naar Kandahar. Het blijft oorlog, laten we duidelijk blijven. (Nagekomen bericht. Volgens mijn informante BD ontkent Defensie de inzet van de houwitser. Zullen het er dan maar op houden dat iemand op Kamp Holland er hard kan niezen?)