Eigenlijk wilde ik even niets schrijven over veteranen. Maar in een artikel in NRC Weekblad (de vroegere zaterdagbijlage) van dit weekeinde staat zoiets onzinnigs, 'Ik heb iemand doodgeschoten', dat ik u wil waarschuwen voor dit broodje aapverhaal.... Ons aller Jaus Müller interviewde Uruzgan-ganger Richard Paats. De 23-jarige boordschutter draaide drie maanden mee in Afghanistan. En op 2 oktober 2007 dook daar plots de Taliban op. Ik citeer:

'Ik schoot op alles wat op dat moment bewoog en niet bij ons hoorde. Het duurde minuten, kwartieren. Eigenlijk weet ik het niet meer. Ik weet alleen dat iemand tegen mij riep: KIA (Killed in Action,red), confirmed kill. Ik had iemand doodgeschoten.'

Toen ik dat las dacht ik meteen: 'Onzin'. En wel hierom.

Je weet na een schietpartij best wel hoe lang dat ongeveer heeft geduurd. Zeker het verschil tussen een minuut en een kwartier. Bij een schietpartij weet je bijna echter nooit of je iemand echt hebt gedood, of dat ie net op tijd wegdook of dat-ie wellicht gewond is en zich voor dood houdt. Zeker niet als je zoals Richard op een YPR zit. Ook roept een Nederlandse militair al helemaal niet KIA. Een Nederlander roept: 'die is de pijp uit' of iets dergelijks. KIA is daarbij een classificatie die je gebruikt voor je eigen troepen, niet voor de tegenstander. Toen ik het citaat las dacht ik aan een betere term: KIF (Killed in Fantasy, red).

Tot overmaat schiet onze Richard ook nog een kameel dood. (Was het niet een dromedaris vraag ik me af) Daarna rijdt zijn YPR op een mijn. Wat ik wel geloof want daarvan is een foto geplaatst.

Richard lijdt nu aan Posttraumatische Stressstoornis en komt voor in een boek 'Op missie, de Uruzgan-veteranen: het avontuur, de angst en de thuiskomst' van Jaus Müller dat in september verschijnt. Nou, als Jaus zich bij de andere verhalen in zijn nieuwe boek ook zo in de maling laat nemen, dan valt er nog veel te lachen.

Zelf word ik langzamerhand akelig van al die onzinverhalen van Nederlandse militairen. Zie ook een eerder blog. Daarbij benadeel je de serieuze militairen die door de waarheid te vertellen minder aandacht krijgen. De rij nep-verhalen van moedige Nederlanders in den vreemde wordt zo wel erg lang. Deze drie voorbeelden viste ik uit mijn archief.

VN-soldaat Peter Jan D. (achternaam op zijn verzoek verwijderd per 12/5/2011) beschuldigde zichzelf van de moord op een 17-jarige inbreker in het Bosnische Tuzla. De zigeunerjongen zou hij aan de oever van een meer in mei 1994 met een nekschot hebben afgemaakt. Het lijk is nimmer gevonden en D., die bij hoog en bij laag volhield toch echt die moord te hebben begaan, werd vrijgesproken van vervolging. Journalist en kortstondig vrijwilliger bij de Nederlands Kroatische Werkgemeenschap Clifford Cremer zou in tijdens het beleg van Sarajevo medio jaren negentig drie mensen hebben omgebracht met een sluipschuttersgeweer, althans dat schrijft hij zelf. Vrijwilliger en zelf verklaard UCK-Majoor Marco van Eekeren zou in Kosovo ruim honderd Serviërs zou hebben doodgeschoten. Geen van deze drie heeft overtuigend bewijs kunnen overleggen van hun daden maar kregen wel veel media-belangstelling, waarom het waarschijnlijk te doen was.

De foto is genomen in al Muthanna, Irak, in augustus 2003. Heeft overigens niks met bovengenoemde personen te maken.