Maandag aanstaande wordt de veteranennota behandelt in de Tweede Kamer. Dat is het jaarverslag over het wel en wee van de 130.000 Nederlandse jongens en meiden die op missie zijn geweest. Daarop vooruitlopend vroeg ik in Argentinië hoe t daar ging met hun soortgenoten. Wel, niet best dus....  Op het plein Plaza de Mayo bivakkeren al  zestien maanden veteranen uit de Falklandoorlog (die met Groot-Brittannië uit 1982) De groep diehards wordt gevormd door jongens die gelegerd waren aan de kust met Pategonia- Costa de Chubut, Santa Cruz en Tierra del Feugo.  Ik sprak met Tulio Fraboschi, in die tijd soldaat en frontaal te zien de foto. De 10.000 dienstplichtigen die hij vertegenwoordigt, verrichtten ondersteunde taken in met name juni 1982.  'Vliegtuigen en schepen laden. Kustbescherming dat soort werk. Het was gevaarlijk werk. Britse SAS-ers voerden aanslagen uit. 19 jongens kwamen om, door neergehaalde helikopters en mijnen.' Hij constateert: 'Voor ons werk zijn we nooit bedankt. Zelfs presidente Christina de Kirchner wil ons niet ontvangen.'

Velen lijden nu aan posttraumatische stressstoornissen. Maar de groep wacht al 27 jaar op erkenning als veteraan. De status geeft ze recht op gezondheidszorg en pensioen. Ook de Argentijnse vechtersbazen op de Islas Malvinas zelf, zag ik langslopen. Zij worden wel erkend maar pas sinds 1989, en eisen met terugwerkende kracht vanaf 1982, wat beter is voor hun pensioenopbouw.

Het moraal van het verhaal. Als je nodig bent voor het vaderland dan zien ze je staan. Niet daarna.

Meer nieuws op maandag. Want ook in Nederland schort er het nodige aan.