Geïnteresseerd gekeken naar de reportage 09:11 Zulu van filmmaker Vik Franke. Spectaculaire beelden uit Uruzgan met propagandasaus! Vik en ik kwamen in oktober elkaar tegen in de provinciehoofdstad Tarin Kowt. Hij in uniform en ik in mijn Afghaanse kameez met tulband. Vik kiest er voor om in het kielzog van militairen mee te trekken. Hij is ‘embedded’ en moet zijn opnamen voor uitzending aan de censor tonen. Ik reis ‘un-embedded’ te midden van Afghanen en heb zo de vrijheid om schendingen van het humanitair oorlogsrecht vast te leggen; volgens mij de belangrijkste taak van een journalist in oorlogsgebieden. Niemand die mij controleert. Onze karakters botsen daarom als biljartballen. Zo vind ik het verwerpelijk, zoals Vik, te gaan schieten uit zelfverdediging als de noodzaak ontbreekt. Geen Nederlandse militair van het konvooi waar hij deel van uit maakte, raakte namelijk gewond. En kun je je schietlust niet bedwingen, zwijg er over! Je maakt het je collega´s lastig want die worden op dezelfde pief-pafhoop gegooid. Vik zegt dat ie niet weet of hij iemand heeft geraakt. Ik wel. Hij schoot in zijn eigen voet. Een nieuwe trip met Nederlandse militairen is voor hem uitgesloten. Geen Defensie-minister riskeert dat Vik opnieuw het wapen grijpt en nu de verkeerde neerlegt. Nee, Vik en ik zijn geen kameraden. Maar over één zaak zijn we het wel roerend eens: het gaat niet goed in Uruzgan en de Nederlandse aanpak. Er valt niks op te bouwen ten tijde van oorlog. Ik noemde het eerder: ‘Je schuur verbouwen als je huis in brand staat.’ En de Nederlandse ‘armleuning’-regering durft er niet voor te kiezen het vuur eerst te doven. Dat heeft Vik Franke goed over het voetlicht gekregen.


Wie de andere kant van de medaille wil zien, surf naar Zembla: Uruzgan ongecensureerd!