Sorry, voor de windstilte maar ik ben drie weken in Afghanistan geweest, waarvan anderhalve week in Uruzgan. De cyberverbindingen zijn daar middeleeuws. Vandaar dat ik niet wekelijks kon berichten. De trip was overigens de moeite waard. Wie wil weten hoe het anno januari/februari 2007 toegaat in de zuidelijke provincie waar Nederlandse militairen de scepter zwaaien, moet deze week Revu lezen en op donderdag 15 februari Netwerk (of later per link) kijken. Mijn conclusies: De wederopbouw onder leiding van de Provinciale Reconstructie Teams PRT manifesteert zich ronduit als een fiasco. De Verenigde Staten (tot augustus 2006) en Nederland (sinds 1 augustus 2006) pompen veel geld in ontwikkelingsprojecten waar militairen de leiding over hebben. Met deze kleine projecten moeten de ‘hearts & minds’ van de bevolking worden gewonnen. Nou daarvan is weinig sprake. Met kapotte wegen, afbrokkelende vuilcontainers, slecht geschilderde puien in de bazar (zie foto) waarvoor de winkeliers moesten betalen en opgeleverde gebouwen met scheuren en afbladderende verf oogst je hoongelach. Geld gegeven aan moskeeën wordt door de beheerders gewoonweg ontkend. Veel projecten kon ik niet bezoeken omdat de veiligheid alles behalve oké is. ‘Iedere dag slechter’, constateerde een van mijn bronnen. Met angst en beven wordt gewacht op het voorjaar wanneer de bladeren aan bomen en struiken de Taliban betere beschutting geeft bij aanvallen. Als de militaire aanpak komende tijd even belabberd is als de (weder)opbouw dan zie ik het somber in voor Uruzgan.

(Zie het verhaal op mijn website onder het kopje 'artikelen')