Iedere avond, als ik niet op reis ben, lees ik NRC Handelsblad. Terwijl ik donderdag nog serieus overwoog om mijn dure abonnement op te zeggen bij gebrek aan goede reportages en interessante researchverhalen de laatste tijd (*), zag ik vrijdag voorlopig van dat voornemen af. Op die dag, gisteren dus, beschreef op pagina 2 verslaggever Joep Dohmen hoe voormalig Groen Links-boegbeeld Paul Rosenmöller zich verrijkt. Stond de oud-havenvakbondsman vroeger nog op de barricade voor een eerlijk arbeidersloon. En pleitte hij als Tweede-Kamerlid nog voor nivellering en tegen exorbitante salarissen. Nu verdient hij 226.434 euro per jaar; bij de IKON is hij goed voor 133.926 euro en door allerlei commissariaten en klussen bij inspraakclubs strijkt hij daarnaast nog eens een slordige 92.508 euro op. Dohmen rekende uit dat onze Paul 194.434 euro uit semi-publieke middelen incasseert en dat is boven de Balkenende-norm van 171.00 euro, wat als ethische grens wordt beschouwd. Daarboven ben je een dief van de gemeenschap. In de praktijk betuigt Rosenmüller dus geen solidariteit met zijn veel slechter betaalde omroepcollega’s of secretaresses. Schaamteloos suggereert dit wandelende reclamebord voor uiterst rechts dat hij wat geld terugstort. Alsof hij het niet eerder wist. Wat stelt links nog voor, vraag ik me af. Zijn we niet toe aan een revolutie waarbij Paul níet op de barricade staat?

(*)Eerlijk gezegd heb ik het ook wel gehad met de meeste columnisten van NRC -ga je graf in of zoek ander werk- en stoorde ik me aan de foutieve dateline ‘Gazastad/Ramallah, 14 juni’ bij het verhaal van de correspondent in het Midden-Oosten. Het artikel werd niet in Gaza geschreven, daar was Oscar Garschagen, die overigens prima werk levert, op die dag niet, maar een week eerder. Een journalistieke pekelzonde van de redactie.