In het kader van leuke ontmoetingen bezocht ik gisteravond de vernissage van mijn goede collega fotograaf Teun Voeten. Het was een overzichttentoonstelling uit een waaier oorlogsgebieden; van Bosnië, Congo, Liberia tot de Palestijnse gebieden en Irak. Vandaar de naam ‘War’. Niks meer, niks minder: doden, gewonden, kapotte huizen, soldaten en vluchtelingen in fraaie zwartwit foto’s. Teun zweert bij de vertrouwde 35mm film.
Voor de gelegenheid had hij een statige expositieruimte gevonden aan de Avenue Marnix nr.22, een boulevard aan de Brussels binnenring. Ik genoot. Er was veel schoon vrouwenvolk, gekoelde mousserende wijn en gesneden wortels met cocktailsaus. Trots toonde Teun ook zijn zoontje Sebastian, een lieve knul met blonde krullen. Ik vereeuwigde de twee voor zijn favoriete foto ‘Tanks in Dust’ uit Irak 2003. “Een poëtisch beeld, ook geschikt voor de slaapkamer,” vertelde Teun er over. Zelf kwam hij net terug uit Afghanistan waar hij voor het Amerikaanse maandblad ‘Vanity Fair’ meetrok met een batllegroup van de 172ste Airborne Division. Teun ging ‘embedded’ maar volgens hem doen de Amerikanen niet zo moeilijk als de Nederlanders waarbij je je materiaal uit ‘operationele veiligheid’ na afloop moet tonen. “Ik hoefde niks te laten zien.” De Amerikanen doen niet aan censuur. De media zouden het daar ook niet pikken. Teun: “De Amerikaanse militairen weten ook wel dat als je een tijdje met ze in het veld bent geweest toch geen zeikstuk over hen zult schrijven.”
Van mijn kant maakt het niet uit wat een nieuwsman wereldkundig maakt, als het maar klopt en in vrijheid is verzameld. Er liep helaas geen Haagse Defensiepik rond die mijn opmerking kon opvangen.