Toen ik haar commentaar las op de website van De Journalist, dacht ik ‘ach laat maar’. Per slot van rekening kan ik niet bij iedere oprisping naar mijn laptop grijpen. Maar het is eind juli, komkommertijd. En de lezer van de blog wil na de plensbuien ook iets leuks lezen op mijn blog.
Dus vooruit. Hier komt het:
De meeste van u zullen haar niet kennen maar de schrijfster heet Minka Nijhuis. Ze is een vrouw van middelbare leeftijd die haar vaste werk als KLM-stewardess verruilde voor het onzekere freelance bestaan. Ze reist naar landen in het Midden-Oosten en het Verre Oosten. Lof daarvoor. Een roeping komt nooit te laat. En voordat u verder leest, Wij –Minka en ik- kennen elkaar van enkele jaren geleden. Ik mag haar wel en u moet mijn opmerkingen niet zien als de zoveelste mep naar een collega. Eerder als iets opbouwend.
Welnu. Minka is wars van persoonsverheerlijking. Zo begint ze haar stuk met de waarneming dat ze ‘kromme tenen’ krijgt van haar mediaoptreden. ‘Voor je het weet, wordt er in de studio beweerd dat je ontvoerd was in Irak, terwijl je slechts een paar uur door milities was vastgehouden.’ Het valt in de categorie: ‘Ik heb het meegemaakt maar u hoeft het echt niet te weten hoor. Is helemáál niet belangrijk.’ Als je dat vindt Minka, moet je die ervaring niet opschrijven. Ze vermelden, en wel in de eerste alinea, suggereert namelijk het tegenovergestelde.

De kern van het commentaarstuk is dat Minka ‘ons journalisten’ oproept terug te gaan naar de oude stiel. Wat die precies inhoudt weet ik niet maar in ieder geval vond ze de aansporing in De Pers om de lezer te laten bepalen waar ik als verslaggever naar toe moet maar niks. Borstklopperij. Niks voor haar. Ik ben het er niet mee eens. Minka refereert namelijk naar een oproep, niet naar de inhoud van mijn artikelen. Zo verzwijgt ze mijn talloze verhalen over schietincidenten in Irak en bombardementen in Afghanistan waar Nederlandse militairen bij betrokken zijn. Ook ‘Heldenverhalen’ zeker? Of speelt iets anders? Volgens mij wel. Let op want nu komt het venijn.

Natuurlijk is er van alles mis met de Nederlandse journalistiek. Daarin kunnen Minka en ik het best vinden. Alleen, beste Minka, waarom begin je de verandering niet bij jezelf? Waarom neem je niet publiekelijk afstand van het door NCDO gesubsidieerde katern over Afghanistan van Vrij Nederland waar je voor schreef? Het was geld rechtstreeks van het Ministerie van Ontwikkelingssamenwerking. (zie ook blog 19 mei 2007) Vind je dat geen schande? De Onafhankelijke Journaliste uithangen in een Onafhankelijk Weekblad dat een Bijlage publiceert betaald door een Overheid die daarmee haar Politiek verkoopt? Welke Nederlandse politiek in Afghanistan wordt bedreven, weten we inmiddels. Nou zul je zeggen: ‘ik werd niet gecensureerd’. Zal best. Maar je bijdrage was uiteraard niet in strijd met het regeringbeleid. Formuleer ik zo precies genoeg?
Het begint pas echt te ruiken als je pluimen uitdeelt. Want wat doet het in jouw ogen goed? Een reportage uit Afrika. Dat een van de makers een vriend van je is, maakt de keuze wat minder objectief. Aardige jongen-prima fotograaf-geen kwaad woord, maar wel vreemd dat je juist deze reportage als voorbeeld noemt. Want de fotograaf kreeg namelijk óók geld van die NCDO. (*) Minka toch! Wat heb je met die overheidsclub? Solliciteer je naar een positie bij de NCDO? Wat heb je met subsidiejournalistiek? Dat is toch niet wat je bedoelt met ‘terug naar ons oude vak’?
Zoals ik al schreef, Minka ken ik al langer. Dus ik weet: Zo’n commentaarstuk vloeit voort uit frustratie. Ze rent zich het laplazarus en niemand valt het op. Mokkend zit ze in een hoekje. Glaasje wijn erbij. Daar gaat ze met haar goedbedoelde ingetogenheid. Mijn advies: Stop daarmee Minka. Wees jezelf. Je wilt een heldin zijn, noem jezelf dan ook zo. Schreeuw het van de daken: IK, MINKA NIJHUIS, DOE OOK GOEIE DINGEN! IK WIL OOK OP DE VOORPAGINA VAN DE PERS!!!
Valse bescheidenheid is dubbele hoogmoed. En misschien heb je daar wel last van als je in een Hilversumse studio weer eens –ongewenst, maar toch ook weer niet- herinnerd wordt aan je heldendaden.
Echt Minka, een journalist is een ijdeltuit. Degene die ontkent al helemaal.

De foto is gemaakt in Tsjaad, zonder één cent subsidie, én geplaatst in De Pers. Minka, je doet me pijn als je daar laagdunkend over doet. Want dit noem ik dus de échte journalistiek!

(*) Jan Banning mailt me dat de hij wel subsidie kreeg maar pas na publicatie in de bijlage van NRC. Het geld was voor een expositie.