Terwijl u lag te bakken op het strand, bezocht ik tijdens een werkvakantie het Italiaanse eiland Sardinië. Daar woedt, hoe kan het ook anders als ik op bezoek kom, een heuse strijd om onafhankelijkheid. Nou ja, vooral met woorden. Hoe de machtsverhoudingen liggen op Sardinië daar ben ik bij mijn gesprekken aan de espressobar niet achter kunnen komen. Het eiland kent al een regionale autonomie maar dat is niet voor iedereen voldoende. De radicalen bestaan uit een geïsoleerde groep van linkse intellectuelen aangevuld met vrijgevochten eilandbewoners die sowieso een hekel hebben aan autoriteit. Ze zien Rome als een belemmering in het vrije ondernemersschap zien. De vlag van Sardinië bestaat niet-voor-niks uit vier roverskoppen. Het eiland is sinds mensenheugenis een piratennest. Tegenstanders zijn te vinden in de rechtse hoek. De tweestrijd laat zich makkelijk lezen op de foto (genomen door mijn zoon Thomas) waarin een leuze om het vrije linkse Sardinië is overgespoten met een hakenkruis.
Twee jaar geleden was ik op het noordelijker gelegen eiland Corsica waar ook een miniem deel van de bevolking zich wil vrijvechten van moederland Frankrijk. Van mij mag elk eiland of regio zich afscheiden. Zo ben ik ook geen tegenstander van een Vrij Wallonië of een Vrij Vlaanderen, mits de meerderheid van de bevolking dat wenst. Gewapenderhand je zin doordrijven is dom.