U hebt er vast over gehoord: De voorgenomen vredesonderhandeling met de Taliban. In een artikel voor De Pers vandaag waarschuw ik dat ze de positie van Nederlandse militairen in Uruzgan zal verergeren. Meer aanvallen en langer verblijf in Uruzgan, is mijn voorspelling.

Het eerste: met wie je moet onderhandelen? De Taliban in Uruzgan bestaat uit drie groepen, vertelde een lokale inwoner mij. Hij is nauw betrokken bij een lokale Talibanchef uit het dorp Surkh-Murghab en weet waar-ie het over heeft. Zestig procent van de Talibanstrijders in deze ‘Nederlandse provincie’ willen best deel uitmaken van de regering. ‘Alleen, de rest, veertig procent zijn strikte Talibans, die wraak willen voor verloren familieleden, en de Pakistaanse Talibs betaald door het buitenland die het beste zijn uitgerust.’ Zij zullen nooit onderhandelen zolang 70.000 buitenlandse militairen in Afghanistan verblijven, verzekert hij.

Het tweede: Vredesonderhandelingen maakt het voor de Nederlandse militairen op het slagveld niet gemakkelijker. Het moreel van de Taliban-vechters krijgt een enorme stuwing. Zij ruiken de overwinning. Ook zal de bevolking kiezen voor de uiteindelijke morele winnaar, in dit geval de Taliban. Het gevolg is dat de supporters van de Nederlanders een goed heenkomen zoeken en er nog minder levensreddende inlichtingen, over bijvoorbeeld bermmijnen uit het publiek komen.

Het derde: Nederlandse troepen ook na 2010 actief in Uruzgan blijven. Terugtrekking zal de positie van de Afghaanse president verzwakken denken in dat geval zowel de Amerikaanse als de Nederlandse regering.

Het moraal: De krijgsgeschiedenis leert vooral dat vredesonderhandelingen het opvoeren van de gevechten betekenen. Winst op het slagveld betaalt zich immers terug aan de conferentietafel. Zo vielen de meeste van de circa 4700 omgekomen Nederlandse militairen tijdens de Indonesische onafhankelijkheidsoorlog (1945-1949) pas na de akkoorden van Linggadjatie in maart 1947 en formele wapenstilstand van januari 1948. Hetzelfde horror scenario is ook mogelijk in Uruzgan.

De reacties: Defensie-woordvoerder Operatiën Robin Middel ziet in vredesgesprekken uitvoering van de Nederlandse drie D’s strategie, winnen door Defence, Development and Diplomacy. Inhoudelijk onthoudt hij zich van commentaar: ‘Het is aan de Afghanen om de discussie te voeren.’ Over groter gevaar voor de Nederlandse militairen: ‘Ik zie geen aanleiding om ons al zorgen te maken.’

Het grote geheim: Hans van Baalen, woordvoerder Defensie vertrekt als VVD lijsttrekker voor de Europese Verkiezingen naar Brussel. Zijn collega, oud minister van Defensie Henk Kamp, pakt zijn koffer voor de Antillen. Hij wordt commissaris voor de eilanden Bonaire, st. Eustatius en Saba. De overeenkomst? Alle twee zeiden dat Nederland zich moet terugtrekken uit Uruzgan, de een in 2008 en de ander in 2010. En dat gebeurt niet. Dus houden ze de eer aan zichzelf en laten de rotzooi aan ons.