Nee, u zult me komende woensdagavond niet zien in het tv-programma ‘Vlammen voor de Vrijheid’, een samenkomst georganiseerd door Amnesty International en uitgezonden door de Vara op Ned. 2 ter gelegenheid van 60 jaar Mensenrechten.
Uitgenodigd was ik wel. Ik krijg per slot van rekening de Clara Meijer-Wichmann Penning 2008, een zeer prestigieuze mensenrechtenprijs in Nederland. En het leek de organisatie wel leuk als ik zou opdraven.
Ik zou twee dingen mogen zeggen in de Koninklijke Carré. Ten eerste mijn mening geven over artikel 19 van het internationaal verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten: ‘Iedereen heeft recht op vrijheid van mening en meningsuiting.’ Geen punt.

Toen kwam er een tweede voorstel. Om ook deel te nemen aan een discussie over mensenrechten aan een tafel samen met Minister van Ontwikkelingssamenwerking Bert Koenders.
Ik riep meteen ‘graag’, want ik hoor graag wat regeringsexcuses over ons militair gedrag in Uruzgan. Bijvoorbeeld over bombardementen die zelfs de hoogste regionale ISAF-commandant ‘in strijd met het oorlogsrecht’ noemde.
Om vervolgens te roepen: ‘dat wilt Koenders vast niet, met mij aan één tafel. Bert praat natuurlijk graag over kwalijke mensenrechtenschendingen door regiems in –niet economisch belangrijke landen als- Zimbabwe. Maar is stil over wat we zelf aanrichten.

En inderdaad. Enkele dagen later kwam een samenstelster met het bericht dat door ‘voortschrijdend inzicht’ ik naar een ander gesprek werd doorgeschoven. Dat gesprek zou gaan over de Amerikaanse strafgevangenis Quantánamo-Bay. Nu ben ik erg tegen het zonder beschuldigingen opsluiten van verdachten, maar dat verhaal kennen we al. Daarbij Qantánamo gaat dicht! Neem Uruzgan, herhaalde ik. Dat speelt nu! En mijn prijs krijg ik voor mijn Afghanistan-berichtgeving. Tja, dat zou toch erg moeilijk worden. Er zou misschien één minuutje over Afghanistan gesproken kunnen worden. Ik eiste dat op een mensenrechtenavond ook duidelijk aandacht moest zijn voor ónze misstanden. Take it or leave it, zei ik.

Dus geen Carré.

U kunt rustig kijken. Er treden veel artiesten op. Zelf bedank ik. Voor Poppenkast International ben ik te oud.

PS voor alle duidelijkheid. De Penning accepteer ik met meer dan groot genoegen. Die krijg ik ook woensdag in de Amstelkerk waar ik van organsiaties Liga voor de Rechten van de Mens en J'Accuse uiteraard wel alle gelegenheid heb om over de inhoud van mijn werk te babbelen.