In zijn eerste persoonlijke relaas vertelt oud-medewerker I.A. van de Militaire Inlichtingen- en Veiligheidsdienst over het leveren van wapens voor geheime missies, blunders bij het opdoeken van bommenfabrieken en verboden onderhandelingen met de taliban.

De telefoon moet op de 'vliegtuigmodus'. De 41-jarige man met zwart haar en blauw colbert waarschuwt: 'Anders werkt een iPhone als een microfoon.' En de afspraak is buiten Nederland. Op weg belt hij de Militaire Inlichtingen en Veiligheidsdienst (MIVD). 'Ze weten dat ik met De Pers praat'. De reden: zakenman I.A. is het geklungel en de leugens 'die al twee jaar duren' zat. In Afghanistan was hij CEO van een conglomeraat van bedrijven met een jaaromzet van 250 miljoen dollar. Hij bivakkeerde in de entourage van president Hamid Karzai en had contracten voor de bouw van 10.000 huizen, wat hem zo'n tien miljoen dollar winst zou opleveren. 'Alles is weg. Dankzij Buitenlandse Zaken en de MIVD.' En daarom eist hij schadevergoeding van de Nederlandse regering. De hoogste ooit ingediend door een geheim agent.

I.A., acht jaar politieagent in Nederland en eervol ontslagen, werd in 2006 door de Nederlandse ambassade in Kaboel verzocht contact te leggen met taliban-opstandelingen in Uruzgan. Dat was enkele maanden voordat Task Force Uruzgan op 1 augustus van start zou gaan. 'De bedoeling was een grote jirga, een vergadering, te organiseren waar ook tegenstanders van de regering aan zouden deelnemen.' Tot driemaal reed hij sympathisanten en leiders van de militant opposing forces, waarmee Nederlandse militairen in Uruzgan slag leverden, het terrein van de Nederlandse ambassade op. Dat was in strijd met de buitenlandse politiek. Een woordvoerder van Buitenlandse Zaken meldt: 'Conform Nederlands beleid wordt niet onderhandeld met talibanleiders.'

Maar volgens I.A. kreeg de eerste groep talibanleiders doodleuk 'opdracht namens de ambassade in Uruzgan andere belangrijke mensen uit te nodigen voor een vervolggesprek.' De gepantserde ambassadepoort zwaaide open. 'We hadden wapens bij ons, maar bij binnenkomst werd niemand gecontroleerd, zoveel vertrouwden ze mij.' De ontmoetingen werden buiten het zicht gehouden van de Afghaanse medewerkers van de ambassade. 'Zodat ze de mensen uit Uruzgan niet zouden zien.' Toenmalig waarnemend ambassadeur en huidig GroenLinks Tweede Kamerlid Mariko Peters schoof aan. In een reactie erkent zij dat I.A. op de ambassade is geweest. Ook de latere ambassadeur Hans Blankenberg bevestigt de ontmoetingen in een verslag waarin van 'dorpsoudsten' wordt gesproken. 'Persoons-zeer-vertrouwelijk' staat er boven. Vlak voor de vierde ontmoeting hoorde I.A. van ambassadepersoneel dat de Nederlandse overheid niet meer wilde overleggen met de oppositie in Uruzgan. 'Beleidsverandering heette dat, maar ik zat thuis met dertien talibanleiders uit Uruzgan: 'Hen vertellen dat ze niet welkom waren op de ambassade zou mijn doodvonnis betekenen, want dan had ik hen verraden.' Met een smoes verliet hij zijn huis en keerde niet terug, bang voor een hinderlaag. Bij de ambassade gingen ook alle deuren op slot. 'Plots was ik niet meer welkom.'

Een paar maanden later ontmoette hij eerste secretaris Mark Zellenrath. 'Hij voelde zich schuldig en de inmiddels nieuwe ambassadeur vroeg mij een embassy guesthouse te bouwen.' Later bleek dat het safehouse te zijn voor de MIVD. 'Zo kwam ik zonder dat ik het wilde met inlichtingenoperaties in aanraking, terwijl ik dacht dat iedereen die ik sprak van Buitenlandse Zaken was.' Als bewijs toont hij drie visitekaartjes van een zekere Ben K., Jos S. en Martin G. die zich aanprijzen als 'Policy Advisor' van de 'Royal Netherlands Embassy'. Door het missiehoofd Ben K. werd ik heel professioneel de operaties ingetrokken en zo verstrengeld dat ik geen kans had te zeggen: nee, ik wil niet meer voor jullie werken.' I.A. werd het manusje-van-alles van de militaire geheime dienst in Afghanistan en kreeg van zijn 'runner' Ben K. de codenaam: Windhond. 'Omdat ik snel was en overal contacten had.' De relatie was zo nauw dat hij werd voorgesteld aan toenmalig minister van Defensie Henk Kamp bij diens bezoek aan het MIVD-safehouse in Kaboel.

Als bewijs voor zijn diensten aan de MIVD en de Nederlandse ambassade in Kaboel overhandigt Windhond op een hotelkamer een usb-stick met urenlange heimelijk opgenomen gesprekken met MIVD-medewerkers. Een MIVD'er adviseert de compensatie hard te spelen: 'Luister, jij hebt gewoon een sterke zaak alleen moet je doorbijten, jij moet hard bijten.' Windhond geeft toe dat zijn medewerking niet allemaal liefdewerk oud papier was. 'Ik ben ook zakenman. Ik hoopte de door Buitenlandse Zaken beloofde verbouwing te doen van de ambassade. Dat zou me veel geld hebben opgeleverd en een deel van mijn schade vergoeden.'

Op verzoek van MIVD-topman Ben K. leverde hij in 2007 aanvalswapens als AK47-aanvalwapens, bijbehorende munitie en raketwerpers. 'Deze wapens zijn door commando's van de MIVD gebruikt voor hun undercoveroperaties in Noord-Afghanistan. De reden dat zij illegale wapens wilden hebben was omdat zij na het gebruik niet traceerbaar wilden zijn.' Aangezien het operationele informatie betreft mag hij tijdstip en plaats niet noemen. Wel dat het aanhangers waren van terroristische groeperingen die in Nederland aanslagen wilden plegen. Volgens Windhond is door de MIVD-actie een aanslag in Nederland '100 procent' voorkomen. 'Ik ben trots dat ik mijn bijdrage heb geleverd.'

Zijn beweringen staan loodrecht op de antwoorden die SP-Tweede Kamerlid Harry van Bommel kreeg in een Kamerdebat op 12 juni 2007. 'Toenmalig minister Eimert van Middelkoop ontkende toen het bestaan van buitengerechtelijke executies.' In een reactie herhaalt een woordvoerder van Defensie dat Nederlandse militairen in 2007 alleen actief waren binnen het mandaat van het regionale ISAF-hoofdkwartier dat de provincies Uruzgan, Helmand, Zabul en Kandahar omvat. 'Niet daarbuiten.'

Maar volgens Windhond werd alles voorbereid en overlegd in het Haagse hoofdkwartier van de gezamenlijke militaire inlichtingendienst van de vier krijgsmachtonderdelen landmacht, luchtmacht, marine en marechaussee, de Frederikkazerne. Ben K., een van zijn superieuren zei het hem recht voor zijn raap: 'We hebben een license to kill'. Windhond regelde de inreisstempels voor de zes MIVD-medewerkers die via een militaire luchthaven waren binnengekomen. De stempels zouden eerdere bewegingen in Afghanistan moeten maskeren. Een MIVD-woordvoerder meldt dat 'om onze bronnen te beschermen' nooit uitspraken worden gedaan 'over met wie wel of geen zaken als informant zijn gedaan.' Uit gesprekken met woordvoerder blijkt dat I.A. niet onbekend is.

De MIVD-bedrijfsleider in Kaboel, Ben K., werd plots samen met collega Martin G. op 22 mei 2007 op non-actief gezet. Hij zou geld achteroverdrukken voor zijn pensioenopbouw. Zelf werd Windhond niet op de hoogte gebracht van de schorsing. Hem werd wel verteld dat hij geen contact meer mocht zoeken met de MIVD en lopende contacten onmiddellijk moest stopzetten. Maar Windhond runde inmiddels op verzoek van Ben K. zelf twaalf informanten: zeven in Kaboel, drie in Uruzgan en twee in Kandahar. 'Ik zag me genoodzaakt de informanten die ik op verzoek van de MIVD had geronseld elke maand 40 à 50 duizend dollar uit eigen zak te betalen. En dat twee jaar lang. Het alternatief was vluchten, maar dan moest ik mijn zakelijke belangen achterlaten.'

Voor het vertrek van Ben K. naar Nederland vertelde Windhond over het bestaan van twee bermbommenfabriekjes in Uruzgan, bestierd door vijf Bosniërs die onderricht gaven aan de taliban. 'Maar Ben K. werd door zijn onmiddellijke schorsing ondanks herhaaldelijk verzoek niet gedebrieft.' In een opgenomen gesprek op de usb-stick bestempelt Ben K. het ongemoeid laten van de bermbommenfabriek dan ook als 'een 'blunder' van de MIVD-top. 'Pas bij de rechter kan ik het bevestigen. Wij weten alle twee dat het zo is, wij weten alle twee dat die bermbommenfabriekjes ontmanteld hadden kunnen worden.' Volgens Windhond zijn vijf tot zes militairen omgekomen omdat de MIVD niet volgens de regels heeft gewerkt. 'De nabestaanden moeten dat weten.' Op deze beschuldiging wil het ministerie van Defensie, waar de MIVD onder valt, evenmin reageren. 'Ter bescherming van bronnen gaan we niet in op individuele operaties.'

Inmiddels versprak een onzorgvuldige medewerkster van de Nederlandse ambassade zich tegenover de Afghaanse familie dat I.A. wel eens iets deed voor de Nederlanders in Uruzgan. 'In Afghanistan word je dan meteen spionage nagedragen en raakte ik mijn positie en inkomen kwijt.' Windhond moest in 2009 Afghanistan verlaten. 'In de buurt van het vliegveld werd mijn auto gestopt door een auto met daarin mannen met politie-uniformen. Ik kon alleen ontsnappen door met mijn gepantserde Lexus de auto weg te duwen. Wie hem wilde ontvoeren, weet hij niet. Maar hij mocht niet dood, althans niet direct. 'Ze wilden mij eerst ontvoeren en martelen om uit te vinden wat ik wist.' Na zijn vlucht uit Afghanistan is zijn bezit aan auto's, voor een project gekochte 180 leefcontainers ter waarde van 1,8 miljoen dollar, twee hijskranen ter waarde van 400.000 dollars en talloze bouwmachines gestolen.

Nu zwerft I.A. door Nederland, steeds wisselend van adres. 'Mijn zoon en mijn vrouw kan ik nauwelijks onderhouden. Ik en mijn familie worden bedreigd vanuit Afghanistan.' De MIVD erkent de gevaren. 'Ze hebben mij onderdak aangeboden in een kazerne in Soesterberg. Maar ik kan toch niet mijn hele leven in een kazerne wonen. Daarbij vertrouw ik de MIVD niet, want voor de dienst ben ik een gevaar. Landsadvocaat E.J. Daalder schreef in een reactie op 30 september 2009 dat Windhond niet 'concreet' kan aangeven 'waarop de angst voor de veiligheid van hem en zijn gezin is gebaseerd.' Het is daarbij de vraag of de dreiging komt door onrechtmatig handelen van personen of instanties waar de overheid verantwoordelijkheid voor draagt.

I.A.: 'Ik mag niet eens mijn eigen dossiers inzien. Alles is gerubriceerd.' Hij voelt zich 'misleid, misbruikt en geruïneerd', door zowel de MIVD als het ministerie van Buitenlandse Zaken en eist minimaal 2,5 miljoen schadevergoeding van elk in een rechtszaak die hij dit jaar wil aanspannen. 'Ze hebben mijn leven verkracht. Zo voelt dat.' Buitenlandse Zaken kan nog geen reactie geven op de miljoeneneis. De MIVD voelt zich niet verplicht Windhond te compenseren, zo veel is hem duidelijk. 'Ze vergeleken me met een bakker. Als die brood levert aan de MIVD, maakt hem dat ook geen medewerker van de organisatie. Ik antwoordde: welke bakker levert iedere maand vijftien auto's met bestaande maar niet te traceren kentekens? AK47? Raketwerpers? Ik was de logistieke ruggengraat van veel operaties.'

Het hele verhaal  Windhond bijt van zich af plus reacties staat in De Pers. De zaak I.A. heeft trouwens veel weg van wat de Kroaat S. overkwam. Ook hij werkte voor de MIVD, verloor zijn bezittingen en werd aan zijn lot overgelaten. Ik schreef eerder over hem. Tik anders MIVD in op mijn website voor nog meer blunders. De foto's zijn zuiver illustratief. De zwemmer nam ik bij een recreatiemeer in de buurt van Kabul, heel bekend bij MIVD'ers, dat wel. Die met de twee vlaggen is uit in Deh Rawod, daar kwamen ze wat minder, want erg link.